Drummer Stijn Decoene, één van de drie leden van The RG’s uit de buurt van Kortrijk, heeft er zin in. Samen met zanger/gitarist Wouter Vandaele en bassist Jens Vanhee heeft hij niet alleen een opvolger voor het naar de bandnaam getitelde debuut uit 2015 klaargestoomd, hij heeft ook nog eens Headache Music Agency opgericht. Daarmee wil hij jonge (rock)bands, waaronder zijn eigen band The RG’s, een duwtje in de rug geven. Een klein en pril boekingskantoor met grootse plannen, dat binnenkort her en der concerten zal organiseren om hun bands (en verwante zielen) speelkansen te bieden.
Maar laten we het over het nieuwe album hebben. Het trio nam Brent Vanneste (Steak Number Eight) onder de arm om hun nummers te produceren. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Vanneste weet hoe hij een nummer op band dient te zetten en kan het best wel goed laten klinken. Alleen hebben we, net als bij zijn eigen band, soms onze twijfels. We hebben de indruk dat hij een aantal liedjes dusdanig overproducet, de rauwe randjes er een beetje afvijlt, om ze toch maar enigszins radiovriendelijk te krijgen. Hoeft niet. Laat het maar knallen en een beetje rafelig klinken. Het gaat om rockmuziek.
Het mixen gaven The Rg’s in handen van Reinhard Vanbergen (Das Pop, The Happy), die eerder onder meer met The Hickey Underworld en Steak Number Eight werkte. Gestroomlijnd klinken, een beetje poppy ook, het kan werken. Of niet. In het geval van de negen nummers op The Cricket Sound is het een beetje van beide. All Day bijvoorbeeld klinkt, althans in onze oren, een beetje te netjes, te braaf. Keep Your Secrets is dan beter gelukt, want hier knallen de gitaren een stuk harder en blijft het nummer beter hangen.
De single en tegelijk titelnummer geeft eigenlijk goed weer waar deze band voor staat. Rock met hier en daar een beetje grunge voor de stevigheid maar vooral een degelijk gevoel voor melodie en ritme waardoor de nummers nooit echt ontsporen. Het blijft binnen de lijntjes waardoor er ongetwijfeld een ruimer publiek kan worden bereikt.
Een stuk feller tekeer gaan, ze kunnen het nochtans. Dat bewijzen The RG’s met Dead Inside dat stevigere gitaren vermengt met een net té mooi zingende Vandaele. Misschien is dat het wel waar we persoonlijk iets minder voor te vinden zijn: de net te gelikte zang en dito koortjes. Die halen telkens als er steviger stukken zouden kunnen aankomen, het angeltje meteen weer weg. Al vermoeden we dat de band op een podium heel wat feller uit de hoek zal komen dan op basis van dit album valt te verwachten.
Heel positief is vooral dat het niet zo evident is om gelijkaardige bands op te noemen. Het trio waakt ervoor om geen kopie van een andere band te zijn. Ze mochten een eindje terug het voorprogramma verzorgen van Feeder, wiens fans dit album zeker zullen kunnen smaken.
Knallen doet de band uiteindelijk wel met het langste nummer van de plaat. My Friend Ed’laat goed horen tot welke vuile rock The RG’s in staat zijn, ondanks het knipoogje naar U2 dat we menen te ontwaren. Potentieel zat dus voor wie zijn rock graag degelijk en melodieus heeft.