Het trio The Poison Arrows startte in 2006, nam na een vliegende start een paar jaar een break en hernam de besognes in 2015 met een iets ander geluid. Minder keyboards en met de nadruk meer op de gitaar wist het drietal meteen een ruimer publiek te overtuigen.
Het vorige album, War Regards, werd door de pandemie uitgesteld en overdonderde ons vorig jaar. Het was een plaat die deed denken aan The Fall en Don Caballero. Die laatste verwijzing is een beetje een evidentie, daar bassist Patrick Morris, de motor van The Poison Arrows, deel uitmaakte van dat collectief.
Drummer Adam Reach en gitarist en zanger Justin Sinkovich (ex- Thumbnail, ex- Atombombpocketknife) vervolledigen de band. Sinkovich snauwt en baggert op dit inmiddels vijfde album als een jonge Mark E. Smith, wat heel goed werkt met de muziek die hier en daar, openingsnummer Mercurial Moments Erased voorop, sterk doet denken aan Sonic Youth. De minst experimentele kant, want The Poison Arrows brengen een soort avelinkse punkpop met aardige refreintjes en gitaarlickjes, zoals SY dat ook zo goed kon.
In tegenstelling tot de voorgaande platen is de adoratie voor Girls Against Boys grotendeels uit het groepsgeluid verdwenen. De band schuift een beetje op richting bands als Facs en Protomartyr en dat is best een goede keuze. Het zal er voor zorgen dat de band nog ruimer bekend geraakt en minder zal worden geassocieerd met bands uit een ver verleden.
Zoals bij alle voorgaande albums houdt The Poison Arrows het relatief kort (negen nummers). Daar staat dan tegenover dat ze zelden een slecht of minder goed nummer op plaat zetten, wat ook dit keer het geval is. We kiezen dan ook geen specifiek nummer om aan te bevelen, maar laten het openingsnummer annex vooruitgeschoven single gewoon voor zichzelf spreken.
