In een tijd waarin elke 17-jarige met ambitie in de muziekindustrie een strategisch en social media plan heeft, is een band als (komt-ie, even ademen) The Island Dwelling Birds Band een verademing. Geen plat geproducet product dat expliciet naar de grootste gemene deler streeft, geen concessies om leuk gevonden te worden en geen exposure op social media. Faux le faire anno 2019
Wat krijgt je dan wel? Rafelige songs vol stoorzenders, achteloos op band gegooid. Meestal in één take, zo lijkt het. Hun debuut (opnieuw: even ademen) Indian Canyon Triatlon: Speed I staat vol valse stops of cues die worden gemist. Ook de gitaren klinken bijwijlen “out of tune” en zelfs de keyboards zwalpen. Daarnaast halen ook enkele schetsen de plaat, kleine soundscapes, die als aanzet voor een nummer kunnen dienen. Dit is een te-nemen-of-te-laten band, zoveel is duidelijk.
De eerste helft van de plaat is straf, heel straf zelfs. Er staan ondanks alle nonchalance een paar wereldsongs op die jouw aandacht meer dan verdienen. Helaas is het tweede deel iets minder coherent en neemt het experiment teveel de overhand. Gelukkig weet de band de waanzin relatief goed te bedwingen: korte songs (de drie-minuten-grens wordt zelden overschreden) en een dito album zorgen ervoor dat het allemaal nog best behapbaar blijft.
Met een sound die refereert aan Pavement (uiteraard), maar ook aan Yo La Tengo, de spielereiën van Rudy Trouvé of Workout Holiday van White Denim, maakte (laatste keer die inademen) The Island Dwelling Birds Band een kort maar krachtig statement. Een Belgisch debuut dat net niet overtuigt, maar wel nieuwsgierig maakt naar de toekomst. Benieuwd trouwens, hoe dit live klinkt!
Facebook – Nope!
Instagram – Nope!
