Officieel zijn ze begonnen in 2012, maar in 2014 hebben ze zichzelf pas echt ontdekt. Toen zijn ze met een live-ep op de proppen gekomen. In 2015 volgt een split met Brutus. Nu is er hun debuutplaat P C H E W. Om misverstanden te vermijden: ik heb het over The Guru Guru.
Frontman Tom Adriaenssens is een complete wacko op het podium en dit sleept hij maar al te graag mee naar de plaat. Gelukkig loopt hij hier niet weg. Ze noemen het zelf borderline rock en dat lijkt me dan ook een meer dan gepaste naam.
De plaat begint met een ogenschijnlijk rustige intro, maar schijn bedriegt. Back Door is een ware hypnose. Met welk doel, kan je je afvragen. Misschien is het wel om eens met de manager te praten? Tijdens BB I Can vallen de doeken en wordt pas echt duidelijk wat voor een gestoorde zot die Tom wel is. De beste omschrijving die in me opkomt, is het nageslacht van het Duracelkonijn (op speed) en The Joker.
Making Waves doet aanvoelen alsof je gevangen zit een postapocalyptische wereld en het je niet eens uitmaakt. In het acht minuten durende The Sun Is Number One lijkt het dan weer dat je jezelf aan de ontsnapping waagt. En dat het einde van de tunnel ook eindelijk in zicht is. Maar die ontsnapping gebeurt klaarblijkelijk enkel in je hoofd. De cartoonstem doet vermoeden dat zanger Tom zijn laatste druppeltje toerekeningsvatbaarheid verloren is.
Gedurende We Had Been Drinkin’ Bad Stuff wordt almaar duidelijker dat het voor Tom een verloren zaak is geworden. De chaos in zijn hoofd neemt over en niets kan daar nog verandering in brengen. Arme jongen.
P C H E W lijkt het verhaal te vertellen van een jongen die elke vorm van gezond verstand verliest. Het is een (haast) onmogelijke opgave dit te verwoorden. Ik heb dan ook maar één raad: luister naar de plaat. Ik garandeer dat je eraan gekluisterd zit.
MATHIAS BEX
