Je hebt het ondertussen al zo wat overal gehoord of gelezen, maar de vijfde plaat van The Bony King of Nowhere is niet alleen de herbronning of comeback geworden waar iedereen op hoopte, ook is het een meesterwerk pur sang. Eentje die thuishoort in de grote klassiekers van Amerikaanse goden als Bruce Springsteen, Tom Petty en zelfs Bob Dylan. Dit maar om te zeggen dat Silent Days de plaat is geworden die Bram Vanparys terug op het juiste (muzikale) spoor heeft gebracht, hoewel de Gentenaar daar veel heeft voor moeten afzien.
Na zijn laatste plaat Wild Flowers uit 2015 zag de gelauwerde troubadour het allemaal niet meer zitten. Hij raakte op zijn eigen stijl uitgekeken, zat met een writer’s block opgezadeld en ook privé liep het voor geen meter, want zijn grote liefde van zijn leven was ervan door.
Ja, soms lijken muziekfanaten vaak op ziekelijke voyeurs, toch is het zo dat veel van de beste platen die voor eeuwig in het geheugen gegrift zullen staan uit de meest zwarte zieleroerselen voortkomen, en dat is bij Bram Vanparys niet anders. De muzikant verschool zich in een caravan ergens in de Ardennen en kwam terug met Silent Days. En geloof ons, als het niet het beste Belgische album van het jaar is, dan is het op zijn minst de mooiste en de meest ontroerende…
De timing kon niet beter voor deze zijn: een herfstplaatje! Zelfs de hoes toont een herfstbeeld: takken zonder bladeren. Het omhulsel is weg, en toch blijft er schoonheid achter. Een perfect beeld van deze plaat waarop negen bloedstollende mooie liedjes staan die tussen de hemel en de hel zweven. Het ene moment is het een droom waar je niet uit wilt ontwaken, maar voor je het weet zit je middenin een donkere nachtmerrie.
Het heeft geen zin om met namen te gaan goochelen, maar toch komt het misschien omdat Silent Days de meest radiovriendelijke plaat van Bram tot nu toe is (zonder echt toegevingen te moeten doen) dat hij vaak met The War On Drugs wordt vergeleken. Het valt te begrijpen omdat Bram net als Adam Granduciel graag naar die grote bekende voorbeelden uit het Amerikaanse songboek teruggrijpt, maar anderzijds is dit ook zijn meest persoonlijke plaat geworden.
De single Every Road ken je zonder twijfel al, en de rest van de songs hebben allemaal diezelfde onweerstaanbare charme en vervullen de functie van die welbekende vriend die je opzoekt in tijden dat je steun nodig hebt.
De geruchten zijn waar : Silent Days is één van de mooiste (en beste) platen van dit jaar, en hij moet in je kast.
