In 2018 debuteerde The Black Gasolines met de fijne ep Dopamine Rush waarop we een jonge, gemotiveerde band hoorden die klonk als de aanstekelijke Britpop van The Kooks. Na de opnames van de ep werd de drummer vervangen door Justin Bruggeman en brachten ze nog de ingetogen single Long Way Suicide uit waarop al wat glamrock invloeden te horen waren. Een paar jaar later is het trio uitgegroeid tot een viertal, Matthias Depraetere kwam de band vervoegen op piano en synthesizers.
In 2019 begonnen The Black Gasolines aan hun debuutplaat die uiteindelijk een concept-album is geworden. Het vertelt het verhaal van iemand die plots overlijd en beseft dat hij niet geleefd heeft zoals hij wou. Om hun verhaal kracht bij te zetten gebruikt de band klassieke- en jaren 70 invloeden. Ze begonnen deze plaat te schrijven in het Zuid-Frankrijk en moesten door de corona-maatregelen alles thuis opnemen. Daardoor kregen ze de kans om te experimenteren en maakten ze een plaat vol heerlijke details, die duidelijk een meerwaarde vormen. Wanneer de beperkingen versoepeld werden, nodigden de band sessie muzikanten uit op cello, viool, sax en trompet. Ook konden ze VRT journalist Björn Soenens strikken voor een voice-over.
Het geluid van The Black Gasolines is ondertussen veel veranderd. Ze maken nog steeds aanstekelijke, catchy songs maar The Kooks vergelijking gaat totaal niet meer op. De heren hebben duidelijk tijd doorgebracht in een warm glamrock-bad, waardoor we nu serieus moeten denken aan David Bowie ten tijde van The Rise And Fall Of Ziggy Stardust. Aladdin Sane en Diamond Dogs. Ook is het viertal (net zoals Bowie) niet vies van een flinke dosis theatraliteit en drama die de songs nog meer kleur geven.
Op de twaalf nummers van het album speelt deze unieke band met brede arrangementen waardoor de plaat een mooi geheel werd dat blijft boeien van begin tot einde. De songs maken het meeste indruk als je ze allemaal achter elkaar beluistert dan krijg je het volledig pakket en word je meegezogen in het verhaal van deze talentvolle band.
Een paar jaar geleden vergeleken we de gedrevenheid van The Black Gasolines nog met die van de jonge Artic Monkeys, die gedrevenheid heeft plaats gemaakt voor subtiliteit die nog meer pakt dan hun eerste nummers. Dit debuutalbum is een heel straf visitekaartje waar ze met veel trots mee mogen uitpakken.