Wanneer twee dark ambient / noise grootmachten elkaar tegenkomen, kan er wel eens vuurwerk ontstaan. Dat blijkt ook bij deze collaboratie tussen Sutekh Hexen en Funerary Calls. Eén van de termen die rond deze artiesten gebruikt worden, is ‘raw black power ambient’ en dat is niet onterecht. De muziek die deze twee acts samen gemaakt hebben, is zeker niet geschikt voor vrolijke kinderfeestjes of illegale raves. Zelfs voor de gemiddelde begrafenis is dit een heel stuk te donker maar voor een echte dark ambient fan is dit dan weer wel een dijk van een schijf. Het is ongemakkelijke, harde en brutale ambient, vaak neigend naar doom en black metal.
Ze laten er ook geen gras over groeien. Opener Meridian غ maakt al meteen duidelijk waar we het eerstvolgende uur mee te maken gaan krijgen. Geluiden uit de krochten van de hel, geschreeuw van verloren zielen en intens donkere drones. Dit is een stap verder dan wat bands als Sunn O))) doen. Waar veel donkere artiesten wel nog een beetje met het muzikale aspect bezig zijn, is deze samenwerking een heerlijk chaotische brij van soundscapes, angstaanjagende stemmen en griezelige geluiden. De soundtrack voor een psychologische horrorfilm dus.
Perilous Shade is misschien nog het meest vriendelijke nummer voor de luisteraar maar ook dat moet met een korrel zout genomen worden. Er zit een zweem van melodie in de soundscapes en stemmen die soms aan onze eigen Ashtoreth doen denken maar over het algemeen is dit nummer – net als alle andere op deze plaat – het muzikale equivalent van rondlopen in een aardedonkere escaperoom, wetende dat slechts één van de deelnemers zal overleven. Niet echt een gezellige beleving dus maar voor de echte dark ambient liefhebber hoeft dat ook niet.
Zoals zo vaak bij dit soort albums valt er weinig meer over te zeggen. Het is niet dat er veel variatie in de nummers te vinden valt. Ze lijken allemaal nogal hard op elkaar. Maar dat wil niet zeggen dat het saai wordt. Integendeel. Towards the Eastern Gate klinkt ongeveer hetzelfde als zijn voorganger maar is wel een diep intens nummer dat door merg en been kan snijden. Hetzelfde geldt voor het magistrale íscend Obsidia, een twaalf minuten durende trip door de donkere psyche van de homo sapiens. Neen, dit is geen plezante schijf. Dit is gewoon een angstaanjagende plaat. Zalig.
