Hoplakee. Het uit Hull, Brixitland afkomstige Still heeft een opvolger klaar voor debuut { } uit 2021. Hoe ze die titel precies uitspreken beschouwen we als hun probleem. In elk geval draagt de nieuwe een makkelijke titel en zit de plaat in een mooie hoes die prima past bij de wanhoop die de band wil uitdragen.
Het trio heeft het lastig met onrechtvaardigheid, de armoede die ze in hun omgeving zien, de desperaatheid bij veel mensen, de uitzichtloosheid in een maatschappij waarin de klassenstrijd weer volop lijkt te woeden en de kloof tussen arm en rijk alsmaar groter wordt. Dat pogen ze op A Theft muzikaal te vertalen en dat levert wel een stel strakke en stevige nummers op.
De structuur van de nummers doet ons wat denken aan mathrock maar voor het overige is het eerder black death metal met een ferme scheut posthardcore, powerviolence en emogeweld. Halfweg tijdens het schrijven en opnemen overleed plots de vader van frontman, zanger en gitarist Fraser Briggs. Het gebeuren zorgde ervoor dat de band nog furieuzer tekeer gaat, nog intenser te werk gaat dan ze al deden. Met de hulp van als vierde bandlid gepromoveerde producerstalent en lid van de band PIJN ,Joe Clayton weten ze het resultaat als een louterende emotionele zuivering te doen klinken.
Iets meer dan een half uur beukt Still ons murw met complexe loodzware deuntjes die dermate uitputtend zijn dat we blij zijn dat we het einde halen. Doordat het allemaal dermate zwaar en intens klinkt, lijkt het wel alsof we teveel hetzelfde horen en dan beginnen de nummers allemaal wel heel erg op elkaar te lijken. A Theft is een uitputtingsslag, een vermoeiende ervaring, een beetje als het leven zelf.
