In de swamps van Vlaend’ren wordt de blues hevig bedreven en beleefd. Way down in Gent nam de zeer getalenteerde smoelschuiver Steven Troch The Call op. Deze derde langspeler van Troch kijkt naar het verleden van de blues en knipoogt naar de toekomst, met uitstapjes richting country, soul, pop en reggae.
In opener Bad Times heeft de woman hem geleft, en is de poen op. Tijd voor een muzikaal feest! En dat mag nog gerust tien nummers duren. Blues is een te kleine noemer om deze plaat te vatten.
Call of Cornholio roept de Morricone-spaghettiwesternsoundtracks op. Helemaal iets anders dan de bluespop van The One you can rely on de mambo van That’s Life. Afsluiten doen Troch en co met Slowly Drive Away, een rit van vijf minuten door de nacht met een pedalsteel in de koplampen.
The Call is knap geproducet door Pieterjan Coppens en klinkt warm en ruimtelijk.
Nergens lopen de rasmuzikanten elkaar voor de voeten, ze geven elkaar ruimte en het speelplezier spat eraf. En hoewel Troch niet meteen een Howlin Wolf is, komt zijn stem goed over. Soms doet ze denken aan een rookvrije jonge Tom Waits of CW Stoneking met pretentieloze teksten over de kleine dingen des levens.
