In 2016 verscheen het debuut van Stefaan Tubex: Songs For The Bookshelf. Niet zo maar een plaatje, wel een puike uitgave met daarin een novelle, een dichtbundel en natuurlijk de muziek. Voor zijn tweede plaat koos de Gentenaar voor een wat sobere aanpak, alleen maar de liedjes.
De hoes verwoordt perfect de gevoelens en de sfeer van Ego. Abstract en in feite te interpreteren zoals je het zelf ziet. Woorden met betekenis, maar voor één ieder wellicht anders. Op deze plaat waarop rasartiesten als Nicolas Rombouts of jazzmuzikant Geert Hellings meewerkten wordt de luisteraar uitgenodigd tot een zoektocht naar zichzelf of dingen in het leven waarvan we denken alles te weten, maar steeds moeten toegeven dat we het nooit zullen snappen. De liefde dus.
Vanaf opener Waas onthult Tubex zijn passie voor de grootmeesters van de kleinkunst, het is immers een song die net als die van Wim De Craene verzuipt in een zee van melancholie. Liedjes die rustig voortkabbelen zoals het prachtige Barricaden dat doet. Americana, maar dan wel in het Vlaams.
Ook Onbereikbaar tast de horizonten van de mistroostigheid af, met op het einde zelfs een mysterieus Lynch-tintje. Soms leggen liedjes zichzelf uit door hun titel: Fragiel. Een song die duidelijk aantoont dat Tubex een troubadour is die tussen het dagdromen en de realiteit leeft, zoals een echte mens van vlees en bloed dat doet.
Uitweg was de eerste teaser uit deze plaat, grijsgedraaid op onze Spotify-lijst en volgens Tubex een ode aan twee van zijn helden, Luc De Vos en Thé Lau, twee kerels die erin slaagden om hun demonen in de allermooiste liedjes om te zetten. Het sluit naadloos aan bij Samen Alleen, met als afsluiter het bijna kinderlijke (ook al is dat positief bedoeld) Weeral Ik.
