Luminous Dash BE

STADT – Nothing Twice (Fons Records).

Hun vorige plaat Escalators dateert alweer van 2015. De leden van Stadt zwierven dan ook door het muzikale landschap met diverse andere mede nomaden als daar zijn: De Beren Gieren, Beraadgeslagen, Black Flower en Absynthe Minded.

Edoch blijft het moederschip Stadt heten en vloog het terug de homestudio én godbetert Het Amerikaans Theater in (oudere lezers kennen dit BRT bastion zeker nog) om “iets” op te nemen. Dat “iets” heet nu Nothing Twice. “A New Beginning”, blijkt uit de zanglijnen van opener Broken People waar het zoete stemgeluid van Fulco Ottervanger gezelschap krijgt van zacht schuifelende witte wolkjes van drums, een opgebroken funky baslijn en dromerige tokkelgitaren. Ogenschijnlijk ongezien binnenglippen, maar daardoor net opvallen of zoiets.

Op de single en titeltrack wordt de groove al prominenter, maar stopt bij momenten abrupt voor psychedelische interludia en een knoert van een refrein op een uitnodigend bedje van warme synths. Laten we ook nog eens een boon hebben voor bands die in deze tijden van lage aandachtsspanne een single van negen minuten durven uitbrengen.

Het lichtjes naar Neil Young neigende Today’s A Work Ages, skippen wij liever. We halen ons hart terug op aan de bevreemdende sfeer van het fijn getitelde Afraid Of Being Fed Up met heerlijke akkoordenprogressies die sommige van onze progrock helden ook wel bezigden. Sfeer scheppen met oog voor detail is overigens de enige rode draad die op dit album wordt getrokken. We zouden een boom kunnen opzetten over de diverse invloeden die zijn binnen gesijpeld en een resem voorbeelden aanhalen. Maar kerst is gelukkig weer achter de rug, dus houden we het liever op liefdevolle muzikale ambachtslui, die wars van conventies hun ding tentoonspreiden en tevens hun klassiekers blijken te kennen.

Onze oren zijn dan ook eerder gespitst op de momenten dat ze afwijken van “de song” en de gemoedelijkheid verrot slaan met grilligheid, ook al duwt het stemgeluid ons bijwijlen een beetje richting irritatiegrens.

Om maar één naam te noemen: Syd Barrett zou fan geweest zijn, dan volgen wij ook gedwee. Knap werkstuk!


Mobiele versie afsluiten