Ja we horen de opmerkingen al: “Hoezo nu pas een review van Hallo?! Die plaat is al maanden uit!” We weten het. Er zijn een paar goede redenen voor. Allereerst, één of andere snoodaard heeft ooit het plan opgevat dat het een geweldig idee is om naar het jaareinde een nieuwe plaat uit te brengen. Je weet wel, cadeautjes en zo. Resultaat: we worden overspoeld door releases die het allemaal waard zijn om beluisterd te worden. De tweede én beste reden: Hallo moest rijpen voor we er een deftige gedachte over konden lossen.
Het viertal van Sons vond het namelijk nodig om niet zomaar een logische opvolger voor Sweet Boy te maken. Gewoon rechttoe-rechtaan garagerock die enigszins schuurt, dat was waaraan we ons verwacht hadden. Dat was het recept waarmee ze in 2018 De Nieuwe Lichting naar hun hand wisten te zetten én waarmee twee behoorlijk verslavende platen op de wereld werden losgelaten. Want we mogen gerust stellen dat Sweet Boy hier méér dan grijs is gedraaid.
Drie jaar later waren we dus behoorlijk verwachtingsvol voor de opvolger. En eerlijk is eerlijk, de aanblik van de plaat bezorgde enige teleurstelling. Na de coole albumhoes van Sweet Boy komt die van Hallo nogal, euh saai over (sorry, guys). Maar goed, waar het om draait, is en blijft toch nog steeds de muziek. En we werden ferm verrast hierdoor.
We kunnen niet zeggen dat er geen enkel element van Sons behouden blijft, maar het is een beetje zoals overstappen van een oude dieselmotor die luider ronkt dan de reus bij Klein Duimpje die zijn roes uitslaapt naar het fluisterstille geluid van een elektromotor. Het schurende, schreeuwende, vrij donkere gitaargeluid is – deels – ingeruild voor een veel smoothere sound. Grote invloed voor de vernieuwde sound: producer David McCracken, bekend van samenwerkingen met een resem grootheden in de muziekwereld zoals pakweg Béyonce, Depeche Mode, Kanye West om slechts deze te noemen. Hij heeft echter destijds ook reeds dEUS op zijn lijstje kunnen bijschrijven. De man is erin geslaagd om Sons tot ver buiten hun comfortzone te drijven.
Een deel van de verandering bestond erin dat veel nummers nu gedreven zijn vanuit de tekst en niet zoals vroeger waar voornamelijk gewerkt werd vanuit een bepaalde riff. Kortom, lyrics nemen een meer vooraanstaande rol in. Maar vooral werd als het ware het keurslijf van de garagerock afgeworpen. Let wel, tot onze grote vreugde worden de roots allesbehalve verloochend, maar Hallo gaat véél ruimer. Dit vertaalt zich tot een ongetwijfeld poppier album dan we verwacht hadden. Met poppy bedoelen we voornamelijk dat het een vrolijker klinkende toets heeft. Treffend voorbeeld daarvan vinden we de single Do My Thing dat harder swingt dan cheerleaders tijdens de Superbowl.
Wie nu zou denken dat Sons plots klinkt als Kanye West maar met een gitaarsound, kunnen we bij deze geruststellen: het rockt nog steeds als de beesten! De herkenbare stem van Robin Borghgraef maakt dat het zelfs met de uitwaaierende sound toch nog onmiskenbaar als Sons klinkt. De thema’s blijven ook onveranderlijk uit het leven van alledag komen , de maalstroom waarin we ons allemaal bevinden, de druk van (schoonheids)idealen en social media én de druk van positief in het leven te moeten staan. Kortom, niet alle donkerte is plotsklaps verdwenen hetgeen ons zwartgeblakerde hart verheugt.Rest ons nog slechts één ding te zeggen: wie nog steeds wanhopig op zoek is naar het ideale eindejaarsgeschenk, twijfel niet langer indien je secret santa muziekliefhebber is – waarvan we verdikke vurig mogen hopen dat iedereen dat is! Koop Hallo! Want ja Hallo, wat een gigantisch knappe plaat is dit geworden!