We waren al redelijk zot van de vorig jaar verschenen ep Ease van Slow Crush. Het viel ons op dat de rommelige, dromerige shoegaze van deze Belgische band met de Engelse zangeres misschien niet bijster origineel klonk, desalniettemin blies hun wall of sound ons van onze sokken.
Het Engelse label Holly Roar Records was blijkbaar ook onder de indruk en gaf Slow Crush een platencontract. Neil D. Kennedy (die ook werk leverde voor Milk Teeth, Creeper en Boston Manor) verzorgde de productie, de mastering werd gedaan door Jack Shirley (Deafheaven, Oathbreaker en The Smith Street Band). Kosten noch moeite werden gespaard om van dit debuut iets indrukwekkends te maken.
De singles Aurora en Tremble hadden we reeds gehoord en daar viel al op dat het rommelige dat de ep wat kenmerkte, verdwenen was en dat het allemaal meer afgewerkt klonk en dat geldt ook voor het volledige album. Er is meer aan de sound gewerkt, zonder dat het te proper klinkt.
Muzikaal volgt Slow Crush dezelfde weg als op de ep. Dromerige shoegaze waar we veel van My Bloody Valentine, Slowdive, Cocteau Twins, Curve en Lush in horen. Een nadeel is dus dat er geen eigen identiteit is, wat misschien wel nodig is als je het echt wil maken. Maar is het daarom een slechte plaat geworden? Zeker niet!
Integendeel, Aurora is zelfs een heel straf album waarop acht sublieme songs staan en waarop Isa Hollidays helende, dromerige stem uitblinkt tegen een overdonderende, donkere muur van geluid.
Wij blijven zeker fan van Slow Crush, maar op de volgende plaat mogen ze ons gerust verblijden met een eigen, unieke toets.