Het valt niet meer te negeren. De Brits-Belgische shoegaze-/dreampopband Slow Crush is overal. Naast een indrukwekkende internationale tournee brengen Isa, Jan, Steven en Jelle nu hun debuut Aurora uit, op het Britse Holy Roar Records. De wereld luistert.
Wie bij het lezen van de beschrijving van hun sound meteen aan Beach House denkt en het liefst louter wegdroomt bij muziek, komt mogelijk bedrogen uit. De grunge-, postpunk- en metalinvloeden zijn nooit ver weg op de plaat. Met Glow toont Slow Crush al bij aanvang wat we van het album mogen verwachten: uptempo drums, zware gitaren en veel noise. De gouden stem van Isa Holliday lijkt ons van onder een dikke laag ijs toe te zingen, terwijl loodzware instrumenten zich tevergeefs een weg door het ijs proberen te hakken. Hoewel de nummers nogal veel van hetzelfde zijn, ook vrij standaard bij shoegaze, zijn ze evenwichtig. Het geheel is een donkere gevaarlijke reis voor wie bij het onthaasten ook eens naar wat anders hongert dan Bon Iver.
Bij de single Tremble neemt de band wat gas terug en krijgen we de kans om dat ijzige water te omarmen, ons er half bewusteloos in te laten ronddrijven. Intensiteit troef. Ook bij Collide, minder geslaagd want wat langdradig, wordt het beuken en rammen op een pauze gezet. Afsluiter Aurora is ronduit indrukwekkend en wellicht de beste song op het album. Eentje voor bij de glühwein.