De stille film The Cabinet of Dr. Caligari, eigenlijk Das Cabinet des Dr. Caligari, een Duitse film uit 1920 geregisseerd door Robert Wiene en een ware filmklassieker, blijft tot de verbeelding spreken. De film wordt beschouwd als een van de belangrijkste Duitse expressionistische films en dikwijls ook als de eerste echte horrorfilm en is ook nu nog zeker het aanschouwen waard.
Ook op muzikanten maakt de film indruk. Meerdere onder hen brachten al werk uit dat als soundtrack voor de film is bedoeld. We denken meteen aan Bill Nelson, In The Nursery en Clubfoot Orchestra. Het is maar een greep want er zijn er heel wat meer, al dan niet op een fysieke drager uitgebracht.
Sleepbomb is een soort ensemble dat zo nu en dan samenkomt met de bedoeling om voornamelijk soundtracks te brengen bij de beste Duitse expressionistische films, waaronder Metropolis (Fritz Lang), Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (Murnau) en onderhavig The Cabinet of Dr. Caligari. In het verleden deed het collectief ook al muziek bij vertoningen van Conan The Barbarian en Night Of The Living Dead. Echt honkvast aan hun opzet is Sleepbomb dus niet.
Sleepbomb besloot nu eindelijk eens een soundtrack aan een fysieke drager te koppelen. Na twee decennia spelen maar niets uitbrengen werd dat wel eens tijd. Hun kijk op passende muziek bij de film is net even anders dan wat we eerder hoorden als soundtrack. De band is duidelijk heel erg beïnvloedt door bands als Godspeed You! Black Emperor (het epische karakter van de stukken) en Neurosis. Het dreigende duistere en doomy karakter van Sleepbomb neigt namelijk heel sterk naar het apocalyptische van die laatste.
Wat we echter missen bij deze soundtrack door Sleepbomb is wat originaliteit. Live bij een vertoning van de film en met een hoog volume komt hun muziek waarschijnlijk over als een mokerslag. Om de plaat thuis te beluisteren horen we echter te weinig dingen die we niet bij andere bands al eerder, en veelal beter, hoorden. Het mooiste vinden we de spooky zang van Claire Hamard, die een deel van het album opfleurt. Na meerdere luisterbeurten, als de details zich duidelijker manifesteren, kunnen we wel opmerken dat Sleepbomb hun métier onder de knie heeft. Slecht is deze plaat dus zeker niet, het mocht gewoon net dat ietsje meer zijn.
We zouden het eens moeten uittesten of het klopt wat de band beweert dat ze minutieus de film volgen en de scenes voorzien van passende muziek, wat het maken van een soundtrack uiteraard tot een huzarenstukje maakt, maar dat is voor een andere keer. Voorlopig pikken we de interessantste stukken uit het album om de essentie van Sleepbomb enigszins te vatten.
