Je bent jong en je wil lawaai maken. Dat dachten ook vier Gentenaren (ten minste als we ook Merelbeke tot Gent mogen rekenen) en dus bedachten ze het concept van Silent Snare. Ontelbare ruzies met buren en een eerste ep later, ligt nu hun tweede worp te schitteren. Zes songs staan erop. We hebben geen flauw idee waarover ze het hebben, niet dat dit per se moet. Geef toe wie een songtitel als Vegetarians Are Biodegradableverzint verdient sowieso de titel van leutigaard van het jaar.
Maar toch, muziek is een taal op zich en wie gezegend is met voldoende emoties weet exact wat dit viertal met hun muziek wil zeggen. Het leven samengevat in een lach en een traan, maar vooral dan met de klemtoon op het laatste.
De muziek van Silent Snare is samengetrokken uit een allegaartje van allerlei (harde) stijlen en toch klinkt het als één geheel, dit maar om te zeggen dat je evenveel Black Sabbath als Amenra in Silent Snare hoort.
Perished In Perihelion is een opener die kan tellen. Postmetal in een Consouling-stijl. Loeiharde gitaren die het tempo op en neer laten gaan, maar ook je gemoed, want dit is net niet onder de noemer “neerslachtig” te plaatsen. De vertellende stem van Lucas De Corte maakt in Yawmuddin al gauw plaats voor aangrijpend klaagzang. Muziek die een trip wordt, Wyatt E. is niet veraf.
Maar plots vangt Vegetarians Are Biodegradable aan en kiezen de gitaren van Tim Eeckhout en Ramses De Ruyck voor vette riffs die ontegensprekelijk met Led Zeppelin in bed hebben gelegen. 70’s blueshardrock dus, maar net op het moment dat je deze term uitspreekt sleurt drummer Sam Goekint je op Feeding The Ocean met zo’n hoge snelheid mee dat je voor Silent Snare alweer met een nieuwe term zou moeten afkomen.
Het boertje op Armagheaddon zegt het: good job! Wat Cara-pils niet kan teweeg brengen!