Unpeople: een oude term voor ontvolken. Zullen we vast beginnen met enkelen die de menselijke evolutie al mateloos wisten te beledigen? Shuta Hasunuma mag blijven. Lang geleden dat een major een plaat zo rijkgeschakeerd als zijn nieuwste heeft uitgebracht.
Binnenkomer is het titelnummer, dat een paar vinnige zweepslagen toedient aan synths voordat ze naar een neoklassiek rustpunt worden gejaagd, als was Oneohtrix Point Never plots into space age jazz. Hasunuma’s eigen pad was trouwens ook al behoorlijk onstuimig: op z’n twintigste had hij al een eigen symfonisch orkest dat zowel lyrische J-pop, hip hop als klassieke elementen verbond.
Het frenetieke Emergence gooit stukjes IDM, future funk en electro in de blender, Pierrepont spoelt het servies, schenkt een paar theeglaasjes in en schudt het stof uit de blazers. Voor Irie werd Jeff Parker uitgenodigd – helaas met weinigzeggends als resultaat, terwijl diezelfde Parker toch echt al mooi werk uitbracht met jazzgitaren, ook voor wie niet zo van jazz houdt (check bijvoorbeeld Slight Freedom). Met Postpone staat de Steve Reich-fan in Hasunuma op, maar het ritmisch aanslaan van een fles werkt ook een beetje als een flessenhals. Dan liever de symfonische funkrock van Selves, dat eerst bezadigd, dan ritmisch richting progressive stapt met Cornelius aan de snaren. Of Sando, dat met een gedicht rond een glitchy spanningsboog cirkelt, en Vanish, Memoria, dat via ritmisch buitelwerk bij hyperbossa belandt.
Lunar Mare trakteert op een walsje, Fairlight Bright op een mix van postklassiek, etnische zang, en inventieve geluidskunst. In de afsluiters worden geavanceerde elektronica, field recordings, piano, jazz drums en traditionele Japanse instrumenten als sho, sanshin en sanba verder in een avontuurlijke mix gevat. Aan ambitie dus geen gebrek op deze plaat, al kan Hasunuma nog winnen aan diepgang. Tot dan toont hij zich met Unpeople een man van twaalf stijlen en een paar ongelukjes.