Shane Latimer is een gitarist uit Dublin. Hij maakt onder meer deel uit van het jazzy Rhythm Method en speelt en componeert voor OKO. Hij is tevens curator van het Bottlenote Festival, alwaar hij geen muzikale grenzen respecteert en bands laat spelen die zowel smooth jazz of noise kunnen en mogen brengen.
Hij houdt van uitproberen, van experimenteren en dat laat hij op zijn album Residuum heel duidelijk merken. Hij koos dit keer voor de rol van producer en verkoos alles in zijn eentje te doen. Pure gitaarmuziek is het echter niet geworden, integendeel.
Het gros van de nummers is weliswaar ontstaan via het pielen op de snaren, maar op het uiteindelijke resultaat is die gitaar verre van altijd herkenbaar. Latimer gebruikt namelijk net zo goed een snaredrum, modulaire synthesizers, een Rhodes, een platendraaier en een heel stel samples.
Het resultaat is dan ook verre van een makkelijk te doorgronden album. Het meandert tussen geïmproviseerde techno, pure noise, gefriemel, rock, doorsnee elektronica en turntableism. Gevarieerd, dat zeker, maar soms valt er ook geen peil op te trekken. Het botst allemaal net iets te veel om boeiend te blijven, ondanks de vele stukjes die wel innovatief of geïnspireerd klinken.
Het is allemaal een beetje teveel. Latimer wil teveel diverse stijlen op een hoop gooien, tonen welke kunstjes hij allemaal kan en vergeet dat een album ook mag beklijven, samenhang vertonen en genietbaar moet zijn.
Nu is het als een mislukte worstelwedstrijd tussen artiest en luisteraar, waarbij van die laatste net te veel inspanning wordt gevraagd om dit tot een geslaagde trip te maken.