De laatste jaren zijn in ons land een aantal instrumentale bands komen bovendrijven die zich bewegen op het kruispunt van jazz, rock, electronica en wereldmuziek. Denk maar aan Dans Dans, Black Flower, Manngold, Stuff of Condor Gruppe. Voeg daar voortaan ook maar Schntzl aan toe. Dit duo bestaat uit drummer Casper Van De Velde en pianist Hendrik Lasure, beide nog studenten aan de conservatoria van respectievelijk Brussel en Antwerpen.Maar ondanks hun jonge leeftijd hebben ze met dit door Koen Gisen geproduceerde debuutalbum toch al een voldragen werkstuk afgeleverd. De klemtoon ligt vooral op het pianospel van Lasure, die zijn bewondering voor Keith Jarrett niet onder stoelen of banken steekt.
Op openingsnummer Lindbergh valt dat nog niet te merken. Daarop voeren spacey synths de boventoon, en ook het daaropvolgende Dame en Konijn lonkt meer naar Radiohead dan naar de Amerikaanse virtuoos. Maar vanaf het daaropvolgende Mosa voert de jazzy piano resoluut de boventoon. Op Vluchtigheid hoor je dan weer invloeden van Philip Glass, of is het Wim Mertens?
Shangai is dan weer een aan postrock verwant stuk dat aan Tortoise doet denken. En dan mag de piano weer alle aandacht opeisen, behalve in Biggy Pink waar drummer Van De Velde zichzelf helemaal in de verf zet.
Als debuutplaat zeer geslaagd dus, al vind ik dat hun muzikale invloeden nog iets te manifest merkbaar zijn. Maar als ze op dit elan verdergaan mogen we nog mooie dingen verwachten van Schntzl.
GERRY VERGULT
