Het is ongeveer zo’n zes jaar geleden dat Sarah Ferri voor het eerst van zich liet horen. Het stond toen al in de sterren geschreven dat deze Gentse met Italiaanse roots een grote dame zou worden, maar wellicht dacht niemand op dat ogenblik dat ze in staat zou zijn om een werkstuk als Displeasure af te leveren. Want, het mag worden gezegd, met haar tweede album die net als de voorganger Ferritales met Koen Gisen is opgenomen, plaatst ze zich probleemloos naast grootheden als Tori Amos of Agnes Obel.
In het begin van haar carrière flirtte Sarah wel eens met de speelse jazzpop van Diana Krall, maar op een paar uitzonderingen na is Displeasure een plaat vol onheilspellende d(r)oompop geworden. De titelsong waarmee deze tweede cd begint, klinkt ontzettend dreigend. Is dit slechts het begin, of zet ze deze toon verder? Het wordt het laatste. In When The Giants Play Poker schittert Sarahs stem en het wordt al gauw duidelijk wat voor een schitterende combinatie ze met geluidstovenaar Koen Gisen vormt.
Sarah kondigde het al aan dat ze een boontje heeft voor filmcomponisten als Ennio Morricone of James Newton Howard. Het zijn invloeden die je in het majestueuze (maar nooit te pompeuze) God Gave Us A Rainbow hoort.
Als je denkt dat muziek de wereld positiever kan maken (dat doet het hoor!), dan is Sarah Ferri daar de ideale componiste voor, zonder dat ze ook maar één seconde melig klinkt. Zelfs niet als ze in The Moon met de musicalcomponist Cole Porter flirt.
Displeasure is wel een donkere plaat, toch klinkt het af en toe ook wat licht. Your Gaze is gewoon wat je een perfect liefdesliedje noemt en op She’s On Fire klinkt Sarah ronduit als een soullegende uit de jaren 60 die als een volleerde femme fatale de luisteraar om haar vingers windt.
The Bird With The Broken Wing klinkt niet alleen als een Bondtitel, ook de muziek is dat. Wie weet dat de Gentse ooit nog de titeltrack voor een 007-film kan schrijven, op Displeasure bewijst ze in ieder geval dat ze het kan.
Old Habits klinkt wat tragisch, drama in muziekvorm. Iedere slag op haar piano is minimaal, maar uiterst effectief. Na de prachtige pop die Living Water is, sluit Sarah haar meesterwerk af met het licht verteerbare Where Home Was. De gedachte van zes jaren geleden is nu de waarheid: Sarah Ferri is een zeer grote dame geworden.
