We herinneren ons nog prima hoe Jennifer Herrema, de helft van Royal Trux, de zaal van de Gentse Democrazy in de Reinaertstraat binnenstapte op 24 oktober 1993. Als een ware diva met bontmantel (al dan niet echt), hoge laarzen, donkere zonnebril en op alles en iedereen neerkijkend. Net als Neil Hagerty (ooit nog bij Pussy Galore) volkomen van de planeet waarschijnlijk, zoals beiden in die tijd wel meer niet meer wisten wat en hoe door een of andere verslaving. Haar gedrag kan ook te maken hebben gehad met het feit dat ze de andere bands van die avond, Crackerbash en Girl Trouble, niet vonden passen bij de vuilbakkenrock / lo-fi psychedelica / rammelrock die het duo met Royal Trux maakte. Ze bleef een diva tijdens het concert, dat echter wel heel straf was.
In elk geval, ze toerden met de plaat Cats And Dogs, een plaat die al wat gestroomlijnder klonk dan het drie jaar eerder ook op Drag City uitgekomen Twin Infinitives (1990). Drag City stond toen nog in zijn kinderschoenen (opgericht in 1989), en de eerste release was de single Hero Zero van, uiteraard, Royal Trux.
Vijftien nummers in een uur waarbij de term deconstructie van wat rockmuziek is en/of was over de hele lijn van toepassing is. Ritmes die net niet kloppen, riffs die altijd wel ergens iets naast de kwestie klinken, Herrema die uit de toon brabbelt, zingt, schreeuwt, noise hier en daar omdat ze geen zin hadden om het te verwijderen, weg te faden of in hun roes gewoon genoten van het experiment, het is allemaal te horen op deze essentiële plaat van Royal Trux.
Chaotisch en toch to the point, met heerlijke nummers als Lick My Boots en Yin Jim Versus The Vomit Creature klinkt de band als een kruising van Trout Mask Replica (Captain Beefheart) en Ornette Coleman, op smack uiteraard.
Fire zal nog enkele albums van dit jaren 1990 fenomeen opnieuw uitbrengen, maar het is vooral met deze dat we uitermate tevreden zijn.
