Royal Trux, het duo bestaande uit Jennifer Herrema en Neil Hagerty, zette zichzelf op de kaart in 1988 met het album Royal Trux, een plaat vol experiment, drug infused lo-fi noisy psychedelica die ook heden ten dage nog als een juweeltje klinkt.
Fire heeft het op zich genomen om een aantal van hun platen uit de periode 1988-1993 opnieuw uit te brengen. Geremasterd en op vinyl om ze nog beter tot hun recht te laten komen.
Hand Of Glory kwam uiteindelijk pas uit in 2002 bij Drag City maar bevat opnames die het duo al in 1989 op de band gooide. Twee uitgebreide jams zijn het, waarvan elk een kant van het album in beslag neemt. Weer compleet iets anders dan de overige platen die Royal Trux maakte, en die zijn onderling ook al steeds heel verschillend.
Dome Des Burros, met als ondertitel Two Sticks, is de neerslag van een sessie die ze tussen 1985 en 1989 in brokjes en stukjes maakten, puur als een zogenaamde Stream of Consciousnes. Losse stukjes, samples, gefriemel, noise, een orgeltje, een belletje. Het is als een tapijt vol gekte, als een rush van een heroïneverslaafde (wat ze ook waren) die zich helemaal laat gaan. Het is een bevreemdende wereld vol freaky klanken waarbij het duo zich uitleeft, babbelt, hier en daar een stukje mompelt of een toets indrukt. Een referentie die nog het meest steek houdt is wellicht Trout Mask Replica van Captain Beefheart.
The Boxing Story valt uiteen in vijf hoofdstukken maar eigenlijk loopt ook die jam, een soort van hommage aan William S. Burroughs, gewoon heel de plaatkant door. Het is al net zo’n weirde trip als de a-kant. Wij genieten met volle teugen maar mensen die Royal Trux alleen kennen van platen als Veterans Of Disorder of White Stuff zullen zich in koffie of pint deerlijk verslikken.
Tegelijk komt ook de plaat Untitled uit 1992 in een opgepoetste versie uit. Het was hun derde plaat, die uitkwam na het cult dubbelalbum Twin Infinitives. Wat we te horen krijgen is een gedistilleerde versie van wat ze op die dubbelaar deden. Lo-fi rock-‘n-roll uit zijn keurslijf getrokken. Minder noise dan voorheen maar net zo goed schurend en ongemakkelijk, een soort twisted versie zeg maar. Het was wel het echte begin van hun status als grondleggers van junkierock met een ferme hoek af.
Op een geniale manier voortdurend de bocht uitvliegen, met Herrema die haar teksten hooghartig uitspuwt en Hagerty die aan het freaken is op zijn gitaar. Wie verder meespeelt doet voor hen niet ter zake. Het zijn soldaten die moeten spelen wat zij in hun mismeesterde brein hebben zitten.
Culthelden werden ze met deze plaat, die verhaalt over buitenbeentjes, zonderlingen en junks, zoals het geniale Junkie Nurse. Vuilbakrock die dermate goed is dat we er maar geen genoeg van krijgen. Leve Royal Trux.
