Het debuut van Ronnie en zijn Spiders is net uit. We hadden reeds het genoegen om de eerste twee vooruitgeschoven tracks van deze ep te mogen bespreken, bij deze de vijf resterende songs.
Meteen vallen we op ons gat! Ska?! Jawel, You’d Think I’d Learn en Don’t Follow Me, stormen meer richting The Mighty Mighty Bosstones (ook qua zang), Less Than Jake en early Dropkick Murphys dan we ooit durfden hopen. Ook nooit gedacht dat we voornoemde skapunk iconen (beiden) nog eens zou moeten bovenhalen, tegelijk. Voor iemand die bij Rose Tattoo speelt dan nog!
Sing-a-long streetpunk met ska-invloeden, kunnen we hier zeker smaken. En toch blijft er, mede door het gitaarwerk, een zweem van hardrock overheen hangen. Niet bij alle tracks maar toch, bizar eigenlijk en het werkt wel. Artificially Sweet is meer van het geweldige zelfde maar zonder de ska-toetsen. Eaten Alive neigt al punkend weer terug wat naar de hardrock.
Dit hele debuut is meebrulbaar dat het niet mooi meer is. In combo met dat rockend en erg verslavend gitaarwerk is het alleen maar vet te noemen. Ook mooi dus zijn de verschillende, op het eerste zicht moeilijk verenigbare stijlen. Of zag jij destijds bij Rose Tattoo-concerten mensen met porkpie hats, Fred Perry-polo’s en checkered kousen? Wij niet in ieder geval. Die mengelmoes aan invloeden werkt voor de sterk geschreven songs perfect. Er zullen altijd wel zeiksnorren zijn die gaan, euhm, zeiken. Waarschijnlijk over het feit dat er hier wel wat r&r-clichés bijeen komen en dat er in hardrock en punk geen plaats is voor ska. Ach, het is allemaal veel te lekker en veel te goed uitgevoerd om te gaan lopen zaniken. Bedankt Ronnie & co., bedankt Suburban Records!