Ken je die uitspraak ook? “Ze maken toch geen muziek meer zoals vroeger.” Honderden keren al weerlegd maar deze plaat is nu echt wel een voorbeeld van hoe vakmanschap uit de vorige eeuw de nieuwe tijden bereikt heeft.
Robyn Hitchcock draait dan ook al decennia mee in de muziekwereld maar is helaas tot op heden nog vreselijk miskend. De brave man is er ondertussen bijna 70 en heeft een behoorlijk parcours achter de rug. Met zijn band The Soft Boys bracht hij drie albums uit die toch wel een behoorlijke cultstatus verworven hebben.
Shufflemania is ondertussen al het 22ste (!) album dat hij op de wereld loslaat (de drie met de soft boys niet inbegrepen) en gelukkig maar, want het is een eigentijds eigenzinnig werkstukje geworden met veel knipogen naar een muzikaal verleden.
Met The Shuffle Man gaan we meteen op uitstap naar een psychedelische garage uit de sixties.
De naam van Syd Barrett valt wel eens als men het over Robyn Hitchcock heeft. The Inner Life Of Scorpio is alvast een goede hint in die richting. Hitchcock stuurde het nummer naar Johnny Marr (zelf van het sterrenbeeld schorpioen) die zowat alle instrumenten op het nummer voor zijn rekening nam.
Tekstueel durft Robyn wel eens raar, maar dan wel ‘diepzinnig’, uit de hoek komen. Luister maar eens naar The Feathery Serpent God. Een visioen ontstaan bij de hashpijp lijkt niet zo veraf. Dit was het eerste nummer dat hij schreef voor dit album na een bezoek aan een tempel gewijd aan Quetzalcoatl in Mexico.
Midnight Tram To Nowhere heeft een gezellige cadans, een stoffig mondharmonicaatje en alles wat een goede deun nog nodig heeft. Desolaat optimisme ten top. Hier komt de naam Dylan opduiken als referentiekader.
Socrates In Thin Air lijkt heel lichtvoetig met een gezellig orgeltje dat midden in het nummer komt opduiken. Terwijl we dan toch met grote namen aan het goochelen zijn. Lennon is in the building.
De sfeer van de film noir waar Hitchcock een grote fan van is, vinden we dan weer terug in… Noirer Than Noir . Een nummer dat iets weg heeft van een warme, vochtige, zwoele avond. The Man Who Loves The Rain, een titel die zou verwijzen naar een werk van Raymond Chandler is een prachtige ballad geworden met een intrigerende tekst. De Australische Emma Swift die tevens de levenspartner is van Hichcock komt hier vocaal een handje toesteken.
The Sir Tommy Shovel dan. Imaginaire pubrock van zeer hoog niveau. Het valt op hoe goed deze plaat geproducet werd door het koppel zelf. Alle klanken en bliepjes zitten precies goed.
Met The Raging Muse zitten we weer op een psychedelische mallemolen met freaky gitaren, langslopende pianoriedels en rondvliegende vissen. Wat moet, moet. Ook de geest van Bowie dwaalt even op deze plaat rond.
Afgesloten wordt er met het hoopvolle One Day (It’s Being Sheduled) met de hulp van Sean Ono Lennon die er naast drum en bas blijkbaar marimba en allerhande exotische klankjes aan wist toe te voegen.
Een aanrader! Kanshebber plaat van het jaar.
