Het aantal goede Belgische bands zijn dit jaar amper bij te houden. Na Whispering Sons, Faces On TV, Warhaus en Cocaine Piss kan je met een gerust hart ook Robbing Millions aan dit mooie lijstje toevoegen. Niet dat deze Brusselaars zo maar vanuit het niets zijn gekomen. Eerder brachten de band al de ep’s Ages and Sun en Lonely Carnivore uit, maar met dit debuut moet alles gebeuren. En geloof ons, dat zal het geval zijn!
Zanger Lucien Fraipoint studeerde aan de jazzschool in New York, niet dat je dit bij Robbing Millions echt hoort (behalve het feit dat het hier om hoog getalenteerde muzikanten gaat). Voor de eerste plaat werden onmiddellijk de grote middelen ingezet. Er is niet alleen de platendeal met PIAS, ook ging Robbing Millions in zee met Nicolas Vernhes die reeds mooie dingen met Animal Collective, Deerhunter en Dirty Projectors deed.
Een perfecte keuze, want deze psychedelische band leunt dicht aan bij Tame Impala en aanverwanten en ligt dus goed in de markt. Psychedelica met een popgevoel, ook al voelt het op WIAGW eventjes aan alsof we een shoegazeband zullen horen. De gitaren op deze sublieme opener zijn een slag in het gezicht, een kanjer van een opener! Meteen daarna toont de band met 8 Is The Figure That I Like Most en In The No Air dat ze in staat is om de perfecte radiohit neer te pennen. Het mag wat dromeriger klinken zoals in het hartbrekende The Mountain. Experimenteel mag zelfs ook, zoals What Makes Me Feel Old dat wordt ingeleid door de Franse woorden van een kind.
In Dreams Like Photographs hoor je overduidelijk het bekende Tame Impala-geluidje, maar bij Tupperware of Inspector durf je wel eens Frank Zappa mopperen. En dat is nou net het mooie aan deze plaat, die diversiteit! De band wil wel scoren bij het indiepubliek, maar weigert tegelijkertijd al te gemakkelijke toegevingen. Een debuut om trots op te zijn.
