Dat ze Arno missen in Oostende is duidelijk. Naast de lopende foto-expo van Danny Willems over le plus beau in de Venetiaanse gaanderijen (plus de uitgave van het fotoboek), verschijnt er nu ook een film op het filmfestival van Oostende.
De maker van de film is niemand minder dan Kristof Michiels. Zegt de naam je niet meteen iets? Dan zal DJ 4T4 van ’t Hof Van Commerce je vermoedelijk wel iets zeggen.
Net zoals het voor Danny Willems een monnikenwerk was om foto’s te kiezen uit 50 jaar archief, was het voor Kristof ook een fulltime job geworden om een leuke collage te maken over Arno aan de hand van archiefbeelden waar hij vrij kon uit kiezen. En die archieven waren niet van de minsten: VRT, RTBF, Ancienne Belgique,… Zowat iedereen gaf vrije toegang tot hun archief en Kristof kreeg steun van het management van Arno, de familie en de vrienden. Vergeet zeker niet de privé archieven van vrienden en familie waar hij inzage in kreeg! Begin er maar aan…
Deze film is geen gewone film. Het is een soort van collage/montage van gi-gan-tisch veel archiefmateriaal waar Kristof zijn eigen verhaal mee schrijft. Hij bouwt zaken op, haalt andere uit elkaar en verknipt beelden zodat ze toch weer mooi samengaan maar hij er zijn eigen toets aan geeft.
Hoe diep is Kristof gaan graven? We kunnen daar een voorbeeld van geven. Toen Arno net was overleden, wou men in Kinepolis Oostende de film Skin (Guido Henderickx -1987) draaien als eerbetoon. Maar er was een probleem: men vond de film niet meer. Nergens.
Wel, Kristof deelt nu beelden van die film en dan nog wel in drie verschillende talen. Zo ver is hij dus gegaan. Op het maniakale af blijkbaar.
Natuurlijk zijn er de legendarische optredens en clips en die zitten er in maar er is zoveel meer. Arno heeft menig interviewer laten zweten, in binnen- en buitenland. Verbaas jezelf (nog eens) over Arno’s uitspraken en hoe hij interviewers soms sprakeloos maakte.
Kom, één voorbeeld voor de gein:
Ben Crabbé: “Arno, ik wil het met jou eens hebben over je song Een Boeket met Pisseblommen. Je zingt daar ‘Komt an men neuze, kitelt in menoore, schiet je zoat in een diepe taloore.’ Wat wil dat zeggen?”
Arno: “Dat is poëzie hé moatje.”
Leer hoe je garnaalkroketten maakt of waterzooi. Begrijp wat je nodig hebt om een mossel naar jou een oogje te laten pinken. Verbaas je over zijn acteertalent en stel vast hoe hij soms even verbaasd was. Hoe Arno zwemt, hoe hij een fanfare ontvangt, garnalen koopt… het stopt gewoon niet.
En muziek… wat zit er veel muziek in de film. Gelukkig! Het start allemaal met de legendarische kreet “Rock on motherfuckers!” en dan stopt het eigenlijk niet meer. Alles zit erin: TC Matic, Arno, Tjens-Couter, Charles Et Les Lulus,… maar niet in een bepaalde volgorde. Meer zelfs, het durft al eens van het ene naar het andere springen. Maar storen doet dat nooit.
Bij zulke films/docu’s/montages bestaat de kans dat men te veel materiaal (beeld en muziek) wil proppen in een bepaald tijdschema en dan krijg je een kakofonie van beelden waarvan je na een kwartier bloeddruk 24/14 hebt en na een half uur uit het niets een epilepsie-aanval. Of stuipen. Maar gelukkig niet hier. Het gaat met momenten heel goed vooruit maar er zijn ook rustmomenten. Waar even de beelden voortkabbelen en voor zichzelf spreken.
Zijn er dan geen puntjes van kritiek?
Eerst en vooral zal iedere liefhebber van Arno vinden dat bepaalde delen er niet hadden moeten inzitten en dat andere beelden dan weer werden vergeten. Maar dat is een persoonlijke keuze van de filmmaker en als je je daar aan stoort, moet je vooral je eigen Arno-film gaan maken. Je kan bij zo’n werk nooit voor iedereen goed doen. Hoe prop je 50 jaar archiefbeelden in anderhalf uur? Door te kiezen. En kiezen is altijd een beetje verliezen. Het management, de vrienden en de familie staan alleszins achter deze film dus zal Kristof wel redelijk in de buurt zitten met de selecties die hij maakte.
Wij hebben het bijvoorbeeld wat moeilijk met bepaalde beelden die uit een concert uit de AB komen. Arno heeft gedurende een korte periode (net voor hij ziek werd) een soort tic gehad waardoor hij zijn mond steeds scheef trok. En daarvan zitten er nogal wat beelden in. Kristof had misschien met beelden uit andere concerten uit de AB hetzelfde kunnen maken maar kijk, ook dat was Arno. Die tic is er geweest… En dan zouden we het verhaal van de dansende crevetten gemist hebben. Kiezen was in deze, gelukkig, dus niet verliezen.
Kortom. Mijnheer Michiels (zo gaan wij hem nu alleszins de eerste weken aanspreken uit respect) heeft een fijne prent afgeleverd. Anderhalf uur zorgvuldig georkestreerde beelden, aan elkaar gehangen op een voortreffelijke wijze. In de juiste flow, de juiste cadans,… Heel leuk om te bekijken. Tenzij je geen Arno-liefhebber bent. Dan is deze film, vermoedelijk, niets voor jou. Alhoewel. Zelfs de grootste Arno-hater kan na deze film niet ontkennen dat Arno op zijn minst uniek was. En geniaal. De rest laten we in het midden, wij behoren neutraal te zijn. Maar wat een klepper was het toch!
Waar kan je de film alvast bekijken?
31/01 – 13u in Kinepolis Oostende
Waar de film daarna nog te zien zal zijn, is nog koffiedik kijken. Als we een goed advies kunnen geven als je de film echt wil zien: koop zeker je tickets voor de vertoning van 31 januari. Het zou daarna nog eens lang wachten kunnen zijn.