Af en toe heb je het geluk een plaat te ontdekken die meer is dan enkel een verzameling van nummers. Een album dewelke je vanaf de eerste seconde brutaal bij de strot pakt en gedurende een gans uur doorheen een emotioneel mijnenveld trekt. Verdwaasd en met suizende oren achtergelaten, vraag je jezelf af of er toch geen getormenteerde ziel mee in de plaat gedrukt is. Behoorlijk cerebrale omschrijving maar dit album is effectief een hemelbestorming, met verlossing wachtende aan het eind van de horizon.
Raum Kingdom heeft het levenslicht gezien in 2013, in hetzelfde straatje (noem het gerust een vuile steeg) waar bands als Amenra en Cult Of Luna ronddolen. Dit Ierse kwartet heeft met Everything And Nothing een behoorlijk grote sprong voorwaarts gemaakt, of eerder gezegd, een grote sprong de dieperik in. Want dit album gidst je door de krochten van het muzikale spectrum. Je wordt meteen bezworen door het auditief geweld, om dan losgelaten te worden en te tuimelen in een maalstroom van pijn en duisternis.
Vanaf opener Summon is het duidelijk dat de band gegroeid is. Niet enkel is de wall of sound onpenetreerbaar, de zang bezweert je danig. Waar dat laatste in het verleden een hindernis kon zijn, trekt zanger Dave Lee je nu mee in een paringsdans met kwade geesten. Dit album voelt aan als een hedendaagse vorm van shamanisme. De midtempo nummers bouwen sterk op, laag per laag word je verder getrokken in het verhaal dat Raum Kingdom wilt vertellen. Verwacht geen amalgaan aan riffs en ritmes, maar stoomtrein waarvan de kadans dondert en pummelt. Je zal merken dat hoe langer de plaat opstaat, je hoofd dieper en dieper meeknikt. Het voelt bijna aan als een ritueel.
Winter is een ijzig en beklijvend nummer, mee gedragen door de spookachtige gastvocalen van Mia Govoni. We kunnen ons echter niet ontdoen van het drukkende gevoel dat het nummer met zich meebrengt, net zoals het weer ons allen de laatste weken doet kreunen. De cleane zang mag dan wel enig zeer zalven, je komt toch niet gans ongehavend aan op het einde van de rit. Je voelt je deel een deel van een piratenschip vol getormenteerde zielen, op zoek naar verlossing.
Na deze vrieskou trekt Walk With Reality je even mee naar het wilde westen. Zwetend en naar adem happend hobbel je mee. Waar de andere nummers duidelijk opbouwen naar een uitbarsting, is het net de beteugeling van dit lied die je nerveus blijft vasthouden. Je kan jezelf niet losmaken van de pijn dewelke de band met je deelt op dit album. Of hoe ‘heaviness’ niet altijd gepaard hoeft te gaan met zwaar overstuurde gitaren en dichtgetimmerde drums.
Het moge duidelijk zijn dat ondergetekende bekeerd is. Raum Kingdom speelt een genre muziek waar je enorm veel dertienen in het spreekwoordelijke dozijn kan terugvinden, maar onderscheidt zich toch van het muzikale plebs. Het is een machtig en beklijvend gevoel dewelke gedeeld wordt op deze plaat. Onder deze drukkende zon kan duisternis je hoofd mee koel houden. All hail the Kingdom of Raum.
