De uit Brooklyn afkomstige ambient-electro virtuoze Rachika Nayar (voorheen Rachika S.) bracht vorige maand haar debuutplaat uit. Our Hands Against The Dusk, uit een gedicht van Richard Jackson, is het kaleidoscopisch resultaat van fonkelende synths, gitaarloops, versmachtend pianospel en bevreemdende strijkers. Deze symbiose laveert tussen emo-velden vol prachtige bloemen genaamd ambient, electro en hedendaags klassiek. Rachika schreef vier jaar aan dit debuut en laat veel aspecten van haar persoonlijkheid zien: opwinding, dubbelzinnigheid, verdriet en rust.
De plaat gaat over het proces om slechte herinneringen op menselijk vlak een plaats te geven. Op de hoes rust haar hand in die van een vriend. Voor opener The Trembling Of Glass vormde de gitaar het uitgangspunt waarna alle andere instrumenten het geluid een totaal andere richting lieten uitwaaien. Bijna als een vlinder die zich dan in ware schoonheid ontpopt. Het is ook als jongvolwassene dat Rachika de vrouw in zich als transgender volledig omarmde. Dat is dan ook meteen aangekaart, voor zover dit impact op haar schrijftalent heeft.
De invloeden als Indiaans-Amerikaan zijn zeker hoorbaar in de langere tracks zoals Losing Too Is Still Ours dat vertrekt van een gelijkaardige, nerveuze gitaarwaterval maar extreem psychedelisch uitmondt. Het gesmolten gletsjerwater kabbelt in een donkere grot waarin de leden van Sigur Ròs hun ziel met opruiende strijkers aan het blootleggen zijn. Akelige vocals versterken het troosteloze en desastreuze van de situatie. Een logge baslijn en overstuurde synths laten de track helemaal ontsporen volgens de leer van Trent Reznor. Heel indrukwekkend allemaal. Marigolds & Tulsi biedt even rust en een wellness momentje.
In The Edges zoekt Rachika de grenzen echt wel op. Meesterlijke drones en bedwelmende ambient vullen de huiskamer. Dit nummer voelt aanvankelijk ongemakkelijk aan, maar neemt je mee in haar ziel en doet je volledig tot rust komen. Het is ook de perfecte aanzet die leidt tot New Strands. Dit is het perfecte voorbeeld van hoe Rachika te werk ging: een stuiterende gitaar, dichtbij de micro, die uitzoomt in korrelige nagalm. Een schril contrast hoe dan ook met wat ze als regisseur de voorbije jaren deed in de clips bij filmsoundtracks. Fluo-blauwe visuele prikkels overheersten daar. Ze komt uit een kleine gemeenschap zonder veel sociale contacten waardoor ze vooral online haar creativiteit moest botvieren. Zo toonde ze zich expressief in een waaier van genres en emotionele identiteiten. In het verlengde hiervan ligt het al evenzeer imponerende A Burning Plain. Ambient uit een fel uitgesponnen opgietsessie met etherische oliën.
Aurobindo drijft op een spookstemmetje en verwijst naar een Indiaanse yogi die de aardse realiteit naar iets verheven wil eh… verheffen. Een familielid had ooit een goddelijk visioen in Sri Aurobindo’s Pondicherry Ashram. Tot daar deze les Hindoeïsme. Familiale mystiek komt vaak terug in haar dromen en dus ook in haar videoclips. Deze beelden vormen haar leven, haar muziek reflecteert dit logischerwijze ook. Aparte woorden of losse verhalen zijn steevast onvoldoende in haar zoektocht naar de diepere betekenis van alles. Aurobindo heeft klankmatig veel raakpunten met onze favoriete Canadezen Godspeed You! Black Emperor.
No Future is de onweersprofeet die sputterend en met door merg en been snijdende Godspeedstrijkers een slotakkoord componeert en deze prachtplaat finaal een onstuimige zee in laat donderen. Een verrassende piano outro op zijn Joe Gideons maakt het helemaal af. Rachika Nayar heeft een debuutplaat grand cru afgeleverd. De songs doen duizelen en hunkeren, zorgen voor weemoed en innerlijke rust. De wereld is om zeep. Alles komt goed…
