David Defrenne verspreidde in 2014 een donkergrijze wolk boven het muzikale erfgoed in ons Belgenlandje. Ruinenlust zinderde lang na en was het enige meesterwerk onder het vlaggenschip Rape Blossoms.
Drie jaar later is de opvolger klaar en die heet No New Violence. Hypertension Records zal die uitbrengen op 29 september. Ondertussen is de groep van naam veranderd. Public Psyche is de nieuwe nom de plume, niet toevallig een verwijzing naar de publieke psychose die soms eens de kop durfde op te steken als de band een verklaring diende af te leggen naar het waarom van de groepsnaam. Onvermijdelijk dat de respons op de nieuwe nummers wat in de schaduw dreigt te komen te liggen. Preoccupations kunnen er u alles over vertellen.
Klinkt Public Psyche nog even compromisloos, zit de gitzwarte new wave gloed nog verankerd in de diepsnijdende grooves? Opener New Days is een formidabele ijskoude uppercut. Vrieskou, mistroostigheid en bakken melancholie worden in een grauwe synthgloed gepresenteerd. Acht minuten op de teller, met de nadruk die ligt op desolate klanken en minder op destructie. Meer synthesizer dan gitaar maar het blijft donkere new wave.
Bleached schakelt nog een dimensie hoger en dreigt als nooit tevoren. Heuse herinneringen aan het agressieve A Short Term Effect (The Cure, Pornography) komen insijpelen. Vette grooves en steeds meer extase. De song lijkt alle kanten op te gaan en brengt ons in een macabere kelder waar undergroundconcerten worden georganiseerd. Als de situatie uit de hand dreigt te lopen gooit Elevator nog wat zout in de wonde. Meer dark wave kan het niet worden. Subliem openingstrio en een dwingende pulserende baslijn die aan het eind een Oosters riedeltje aan haar zijde krijgt.
Veil maakt duidelijk dat Davids stem meer vooraan in de mix zit, niet dat de muziek er minder ondoorgrondelijk door wordt. Elk nummer start dwingend, maar krijgt in de tweede helft bovendien een kwaliteits –en snelheidsinjectie die ervoor zorgen dat je de rit in één ruk wil uitzitten. Een flinke portie Bauhaus raast voorbij. Patternscombineert bas en synth op bijna gracieuze manier. Vijf nummers, vijf krakers…… En dan moet Desire Lines nog komen. Tien minuten angstaanjagende synthesizerdoomrock waarbij de band de typische wave verlaat en eerder richting Föllakzoid evolueert, met de verstilde stem van Sarah Zeebroek en waarbij zelfs Vamos (Pixies) om de hoek loert. De plaat eindigt in een typerende gecontroleerde chaos waarna we enkel nog dit zinnetje kunnen prevelen “f***, hoe straf is da jong”…
Uitstekend mixwerk van Niels Latomme levert een plaat op die grandeur uitstraalt. Public Psyche blijft net als haar voorganger de compromissen uit de weg gaan en kan nog steeds niet pleiten om het predikaat ‘toegankelijk” opgespeld te krijgen. Het predikaat ‘meesterwerk’ ligt wel al klaar, en is opgepoetst.
HANS VERMEULEN