Was je er al bij in de jaren 80 en 90? De tijd waarin alleen bands als Rolling Stones of Golden Earring meer dan 30 jaar bestonden? Wij, de fans, liepen zelf nog niet eens zolang op deze aardkloot rond. Vandaag is dat echter heel anders. Tegenwoordig is het schering en inslag om meer dan een kwart eeuw op de planken te staan en platen te blijven uitbrengen. Dat is ook wat het uit Beveren afkomstige Poseydon nog steeds met verve doet. Meer zelfs, ze doen dat nog altijd met dezelfde intensiteit en dezelfde brutaliteit. Niet elke 50-jarige is immers een brave huisvader die op woensdagnamiddag de dochter naar de paardrijlessen moet brengen. Gitarist Alain De Block moet dan de volumeknop opendraaien en thrashen alsof het 1992 is.
Met Through the Gate of Hatred and Aversion is het eerste album sinds het in 2016 uitgebrachte Masterpiece en het is meteen een hele mond vol. Na een onheilspellende intro (Rise Of Poseydon) vlammen De Block en zijn kornuiten nog tien hondsbrutale nummers door de speakers. Met Awakening Of The Gods zetten ze meteen een smerig hoogtepunt neer. Vettige riffs, beukende drums en overtuigende vocalen kunnen meteen elke death/thrash fan bekoren. We denken aan Testament, aan Sepultura, soms ook aan Death en hier en daar een beetje aan Slayer. Maar we denken vooral: “Wat een moddervette plaat is dit geworden”.
Veel rustpunten zijn er niet te vinden op dit album maar dat is niet erg. De vele tempowisselingen en het overduidelijke enthousiasme zorgen ervoor dat het geen enkel moment gaat vervelen. Daarbij komen ook nog eens absolute krakers als Rise Of The Kraken en Human Suffering. Zeker ook vermeldenswaardig is het hyper-intense The Power Of Destruction And Decay waarin het bij momenten lijkt alsof de gitaristen de drummer niet kunnen volgen. Een Leopard 3 tank met een Lamborghini-motor, dàt is Poseydon in 2023.
Naast de typische elementen uit death en thrash metal, durft Poseydon hier en daar een streepje hardcore, heerlijke ’twin-guitars’ en een geut melodie toevoegen, wat het geheel uiteraard een stuk gevarieerder maakt. De hoofdmoot is echter een zinderende aanslag op de nekspieren. Death/thrash zonder compromissen en zonder tierlantijntjes. De single Artificial Intelligence was een goede smaakmaker maar het album is duidelijk veel meer dan dat. Dit jaar zal Poseydon her der de Vlaamse podia onveilig maken. Smeer uw nek en benen maar al in want het zal het ongetwijfeld hevig aan toe gaan.
Facebook / Bandcamp / Necktwister
