De Blauwe Kamer, het is nu de titel van een album geworden maar is eigenlijk gewoon de kamer waar een stel vrienden met de onregelmatige tik van een op hol geslagen klok, luisteravonden organiseren onder de geneugten van enige versnaperingen en al dan niet alcoholische lekkernijen.
Elke aanwezige presenteert een aantal muziekjes die hij (voor zover we weten is het een mannengelegenheid) graag aan de anderen wil leren kennen, en als ze het al kennen, nog eens in alle rust van willen laten genieten.
Het mag recent zijn maar dat moet niet. Het genre doet er niet toe, waardoor het kan gaan van black metal tot de meest rustgevende, bij new age aanleunende ambient, en alles ertussenin natuurlijk, al veronderstellen we, zeker als we hun nieuwsbrief na elke luisteravond eens doornemen, dat sterretjes als Madonna of Miley Cyrus niet aan bod komen, tenzij misschien op een verdoken poster ergens op zolder.
Peter Moorkens, zoals Onsturischeit in het dagelijkse leven elke beslommering gezwind weerstaat en al dan niet overwint, heeft gepoogd om voor ieder regelmatig aanwezige een muziekstuk te componeren dat de persoon in kwestie ietwat typeert. Uiteraard sloot hij zichzelf uit, gezien hij al heel wat releases heeft uitgebracht waarop hij volledig zijn ding kon doen, die ook eer betonen aan zijn eigen creativiteit.
We kregen de vraag om enige woorden aan De Blauwe Kamer te wijden op ons soepbord (bij gebrek aan tanden is er van knabbelen momenteel niet veel sprake) door collega Patsker, een van de deelnemers aan de luisteravonden en dus betrokken partij gezien het stuk Sunn Y))) Almdudler aan hem is opgedragen.
Gezien we het werk van Moorkens een beetje kennen, konden we dat uiteraard niet weigeren en we beklagen het ons evenmin. Elk van de zes stukken ademt een andere sfeer uit, in zoverre dat we vermoeden dat er zich zelfs een The Cure-fan in de gelederen bevindt.
Wie wat hoe en waar is voor niet ingewijden zoals ondergetekende niet zo eenvoudig natuurlijk al zullen de betrokkenen, Jacky, Zoll, Stefaan, Pieter en Carl wellicht ook zonder de titels kunnen raden aan wie welk stuk is opgedragen.
Gelukkig voor ons zijn de nummers zonder al deze informatie uit de boekskes nog steeds heel aangenaam luistervoer. Diversiteit troef, wat al een meerwaarde is in dit segment, waarbij Moorkens ook uit zijn eigen meest comfortabele zone durft te treden.
Voor Isidoor Draait Door bijvoorbeeld gebruikte hij een quad chaosspad waarmee hij live samples mixt van het werk van onder meer Anna Homler (mooi zo), Coltrane, Dollar Brand tot zelfs Donna’s Theme uit het derde seizoen van Doctor Who.
En ook: beats! Zelfs potentiële dansers komen aan bod op dit veelzijdig project, dat zodoende net zo geschikt is voor houten klazen als voor wulpse dansers. Al zijn er, wat had je anders verwacht, altijd stoorzenders en weerhaakjes.
