Oberbaum leerden we onlangs kennen toen ze op Radio Scorpio een uitgeklede versie van haar nummers bracht. Intussen heeft ze een volledig album klaar, waarop de Brusselse zangeres-pianiste een band rondom zich bouwt om haar zelfgeschreven liedjes met de wereld te delen.
Laat je niet misleiden door de hoesfoto, met de artieste die voor een frisgroene haag poseert: dit is muziek vol warme weemoed die donkere avonden lichter maakt.
Dat hoor je al meteen in de eerste noten van opener The Absence Of Misery. “I’m here to make you feel good” herhaalt de zangeres, terwijl toetsen en percussie voorzichtig rondjes beginnen te draaien rond de luisteraar, om die uiteindelijk helemaal te omarmen. Dit is avondlijke muziek, opgenomen van schemering tot diep in de nacht, en bij voorkeur ook te consumeren op die momenten. Op een paar sterren na kleurt de hemel inktzwart, maar de warmte in Oberbaums stem zorgt dat het nooit helemaal donker wordt.
Zo gaat het alsmaar verder. We Yearn leek in de akoestische versie wel gevouwen uit flinterdun papier: “Muziek als origami”, schreven we daarover. Op plaat is het lied potiger, vooral door de kracht van de drums, maar aan de fluwelen zang en de zorgvuldige opbouw is niets veranderd. Never The Right Time is het prijsnummer van het album, met een tijdloze pracht zoals Carole King die in vervlogen tijden schreef en zong. De pirouetterende pianotoetsen passen perfect bij de melancholie die het lied uitstraalt en dansen nadien nog uren verder in je hoofd en onder je huid.
Slechts af en toe klinkt Oberbaum net wat te flets en te repetitief, zoals in Run Out, dat we haar al zoveel sfeervoller hebben horen brengen. Of in Naptime, dat zijn titel iets te veel in de praktijk brengt. Afgezien daarvan is The Absence Of Misery een plaat om te koesteren: hoe weemoedig ze ook klinkt, voor even lijkt de miserie inderdaad afwezig uit je leven.