Liefhebbers van jaren 50-60 muziek, moeten bij Nick Waterhouse zijn. Hoewel zijn Promenade Blue geen typische blues, rock-‘n-roll of beat plaat is, is ze wel gedrenkt in de juiste sfeer om met enige enthousiasme terug te denken aan de muziek van weleer. Ondanks het feit dat ze Promenade Blue heet, is het geen wandeling langs memory lane geworden vol liedjes over liefdesverdriet en andere miserie. Sterker nog, het is een plaat vol opgewekte deuntjes die zowaar een glimlach op je gezicht tovert.
Zoals we zeiden, zitten we volledig in de jaren 50-60 op Promenade Blue met nummers die variëren van blues tot beat. Neem nu bijvoorbeeld Pushin Too Hard, waarbij je zonder meer moet denken aan The Standells, Question Mark & The Mysterians of zelfs The Kinks. Toch is het een cover is van The Seeds. Kort en krachtig met het obligate orgeltje, je kan er niet naast luisteren. Helaas is dit één van de twee bonustracks die je niet terugvindt op de vinyl versie.
Opener Place Names doet dan weer denken aan de crooners van de jaren 50. Op Spanish Look krijgen we echte Vegas attitudes te horen. Very Blue is een doorslagje van de vele radiohitjes van de jaren 50 terwijl Prom In Bleu de jazzy kant van Waterhouse etaleert.
En zo kan je bij ieder nummer wel een reden verzinnen waarom het zo diep geworteld is in die jaren, zonder dat ze als een jukebox of coverplaat aanvoelt. Promenade Blue is een echte “feelgood” plaat met leuke nummers voor eenieder die al graag eens de sfeer van vroeger bovenhaalt. Een aanrader om de regenwolken te vergeten is het zeker en vast.
Mr. Blue Boogie