Als je in volle lockdown een ‘bubbel’ moet samenstellen, dan hebben Nick Cave en Waren Ellis een goede keuze gemaakt. Ook al kennen de heren elkaar ondertussen wellicht door en door, naast de filmmuziek die ze samen creëerden, is het toch de eerste keer dat ze een volledig album als duo uitbrengen. Als er huldigende titels uitgedeeld moeten worden, weten we niet of dit de beste is, maar Carnage wordt nu al beschouwd als het ‘beste lockdownalbum’.
Warren Ellis maakt al jaren deel uit van The Bad Seeds, maar uit deze intieme samenwerking bloeide Carnage voort. Bijna uit noodzaak in tijden van onzekerheid, werd de chemie die er al was tussen het duo versterkt in dit album, dat Nick Cave beschrijft als “een brute maar erg mooie plaat, genesteld in een gemeenschappelijke catastrofe.”
“Het maken van Carnage was een versneld proces van intense creativiteit”, zegt Ellis. “De acht nummers waren er in een of andere vorm binnen de eerste twee en een halve dag.
Hand Of God laat ons meteen proeven van het brutale kantje. Niet in tekst, uiteraard, maar in gedurfdheid. We horen Cave in het klassieke bad van strijkers, waaraan ook een dofzachte beat wordt toegevoegd die zoemend, bonzend de urgentie van de muziek benadrukt. Hand Of God wordt uitreikend gescandeerd. Galmend geschreeuw, walmende sounds, gegrom, een bruter wordende stem intensifiëren naar het einde toe.
Het filmische karakter van de tracks ligt hoog. Met kloppende bas en ritmes die de achtergrond als muzikaal decor opruiend naar voor duwen, en Warris viool die theatraal in de spotlights van deze muzikale sensatie komt te staan, klinkt Old Time met een niet in te tomen sluimerende angst. “Like the old time, I’m not that far behind.”
“Dit nummer is als een regenwolk die boven je hoofd blijft cirkelen.” Nick Cave neemt een ademhaling lang pauze voordat hij verder gaat: “Hier komt het weer langs.” Titeltrack Carnage ‘Het is enkel liefde met een beetje regen.’ Klinkt het in deze met zoetheid omringde, bittere ballade.
De olifant in de porseleinkast is wit. Als het middelpunt van dit album, staat White Elephant ongelofelijk sterk als belichaming van de blanke suprematie. Een intens daverende monoloog brengt Cave in een knap elektronisch kader, met treffende lyrics. Olifantengeweren die olifantentranen schieten. “I will shoot you in the fucking face.” Bitter geweld poëtisch verwoord in een track die aanzwelt tot iets wat als een vredesgospel klinkt. Of hoe zoiets verontrustend gruwelijks groots verklankt kan worden. Bijna sinister, ronduit schitterend.
Na deze ontembare track gaat de storm liggen. Minder koortsachtig, soberder klinken de nummers die volgen. Meer aansluitend bij de laatste Bad Seeds-albums
Hoopgevend, uitkijkend klinkt Albuquerque. Dromend over andere bestemmingen, nemen de piano en viool je mee langs bekende Cavesounds. Lavender Fields baadt in eenzelfde dromerige sfeer over ‘the kingdom in the sky’, dat Cave even vaak als vroom dan wel als verwerpend laat opduiken.
“Er is een waanzin in haar en een waanzin in mij / en samen vormt het een soort gezond verstand”, zingt Cave bovenop drijvende synthesizers in Shattered Ground.
Evenals het geluid, zijn ook de teksten opnieuw snoep voor de ziel. De artiesten zetten de tracks in een bepaalde volgorde op het album. En ook hier werd dat met zorgvuldigheid gedaan. Alsof het album een bewuste verhaallijn meedraagt, hoewel elk nummer ook erg op zich staat, keren terugkomende woorden, gedachten en verwijzingen weer in de opeenvolgende nummers. Hoewel het telkens om verschillende personages gaat, duiken o.a. het wegvluchten met gepakte koffers, een balkon dat niet enkel in afsluiter Balcony Man een rol speelt, of de verwijzing naar de hemel als ‘koninkrijk in de lucht’ regelmatig op.
An sich draagt elke track een bepaalde ingetogen discretie mee, die toch weer telkens diep raakt, intens explodeert of ons overspoelt met de meest pijnlijk mooie emoties. Wij markeerden op dat vlak Skeleton Tree (dat Cave beschouwt als de verwerking van de dood van zijn zoon Arthur in 2015) als het hoogtepunt van zijn artistieke zijn, waarna Ghosteen (2019) volgde, dat met weinig drums en gitaren, een bepaalde stilte in schoonheid leek te verklanken. Hoe pak je het daarna dan nog aan, als muzikant? Dan creëer je Carnage, een album waarvoor de bezetting nog kleiner werd en dat de stilte op sommige momenten nog meer benadert. Anderzijds klinkt het op bepaalde punten, tussen de ingetogen sound, wilder en gedurfder dan Ghosteen.
Voor al die momenten waarop hoop een uitdaging werd het voorbije jaar… Dat schreeuwt dit hele album in resonerende schoonheid uit, in sonische decors gevuld met uiteenlopende emoties.
Carnage is digitaal, op cd en op vinyl verschenen.
Facebook Nick Cave / Facebook Warren Ellis / Spotify / Website