Zijn vader kocht hem een synthesizer, hij begon nummers te schrijven en bracht ze zelf uit op cassette. Onder invloed van zijn vrienden, hulde hij ze in een new wave-nevel. Ondertussen is Bart Van Meulebroeck al 20 jaar actief binnen de Belgische en internationale elektronische undergroundscene, met o.a. zijn project Nevel.
Toen hij zijn liefde volgde en in het Hageland belandde, ontdekte hij het magische en rustgevende karakter van de streek. En dat was inspirerend want alle nummers op zijn nieuwe album The Hageland zijn gebaseerd op plaatsen die hij ontdekte tijdens wandelingen langs de vlaktes, heuvels en weelderige bossen. Hij maakte er veldopnames, ging er mee aan de slag en liet deze knappe dubbel-cd met 20 instrumentale tracks geboren worden.
Op de uptempo cd The Hike neemt Nevel ons mee in mysterieuze, filmische tracks met pulserende beats, zoals in Demerbroeken. Hermansheuvel klinkt donkermechanisch, met de repetitieve vocals die “Where is the sun?” opdringen, terwijl zwevende, vrouwelijke backings het nummer een verleidelijke mystiek meegeven. “Stel je voor dat je meegenomen wordt in het bos door een mysterieuze nimf die je uitnodigt om tussen maagdelijk witte anemonen te dansen”, is het gevoel dat Van Meulebroeck zelf meegeeft bij het nummer Tafelbos. Van melodische nummers als Dunberg en Schoonbergen tot het hypnotiserende Asdonk, waarin we ritueel klinkende vocals door Traumasutra horen: we krijgen erg diverse nummers te horen met een duidelijke Nevel-identiteit. Met Propulsion (een andere Nevel-project), werd samengewerkt voor het nummer Vlooiberg.
De cd The Cooldown brengt meer rustige, experimentele ambientnummers, waarbij de prachtige track Baybosweg een erg duistere, noisy indruk maakt, hoewel het nummer door het belgerinkel niet zwaar klinkt. Sterke synthlijnen, gecombineerd met natuurlijke geluiden horen we in Gellenberg en Gasthuysbos. Met een mantra als “experience the tranquility” in Plein, kan je gewoon niet anders dan serene gemoedsrust ervaren. De repetitiviteit van de vocals, die gedragen worden door blieps en rustige ritmes, bouwen een zwevend muzikaal kader waarbinnen dit wérkt. Ook in Veldstraat en De Molenbeek wordt het repetitieve karakter ingezet, maar door de combinatie met de organische klankelementen versterken deze herhalingen net de intensiteit van de nummers. Een sterke, donker ijzige beat en scherpe, melodische synthlijn doven uit in een hartkloppende eenzaamheid: Diestsesteenweg. Een nummer dat we persoonlijk eerder op de eerste cd The Hike een plek zouden gegeven hebben, hoewel het ook daar uit de band zou gesprongen zijn. Het is wellicht daarom ook één van onze favoriete nummers van het album. Hoewel de meer experimentele aard van de donkere tracks Doodbroek en Stort ons ook meteen volledig inpalmde.
En dat is waar dit album knap in slaagt: je met een diversiteit aan nummers, toch elk doordrongen van het Nevel-karakter, inpalmen. Hoofd, hart en lichaam.
Voor fans van indie electronics, de Berlijnse school en ambient soundscapes en voor wie houdt van de sound van Orbital, The Orb, Unkle, Mogwai en Moby is The Hageland een echte aanrader. Het album is digitaal en op dubbel-cd (bij Wool-E-Discs) verschenen.
Wool-E-Discs: Facebook / Website
