Het Duitse Nerthus-project is al enkele decennia actief, al moge het duidelijk wezen dat er alleen releases komen als het heerschap en plein forme is.
Sinds 2003 komt er om de paar jaar een release aan, veelal enkel digitaal of op cd-r. 2023 en nu ook 2024 lijken veel vruchtbaarder dan alle voorgaande jaren te worden voor Nerthus, met onder meer een samenwerking met Praying For Oblivion. Vijf releases op twee jaar tijd, en 2024 is nog niet eens halfweg. Straks heeft hij in die korte tijdsspanne meer werk op de markt dan alle jaren voorheen samen.
Niet erg hoor, want zijn dark ambient met een grote industrial-invloed klinkt best goed. Ietwat desoriënterend, donker, desolaat, bevreemdend, dat zeker. Postindustrial noemen ze dat in vaktermen, al gaat die term wel ietwat voorbij aan de invloed van dark ambient in het werk van deze Duitser.
Qua sfeer leunt Silent Monuments wat aan bij het werk van Lustmord. Misschien net iets minder intens, maar veel scheelt het niet.
Nerthus ging voor dit album helemaal op in zijn passie voor verlaten industrieterreinen en gebouwen waarin zware industrie werd bedreven maar die nu alleen in de details de aanwezigheid van menselijke wezens laten blijken. Die desolaatheid van gefotografeerd industrieel erfgoed blijkt een prima voedingsbodem voor een uitstekend album dat fysiek slechts op 33 exemplaren werd geperst.
