Joeri Dobbeleir (The Wherebouts Of J. Albert), Dirk Ivens (Dive, Absolute Body Control,…) en Dries D’Hollander (ex-Suburb Songs) maken met Motor!k overtuigende straffe krautrock sinds 2018. Het trio bruist van de creativiteit en brengt zowat elk jaar een nieuw album uit. Zo is 3 eigenlijk al klaar van oktober vorig jaar maar omdat Abba en Adele al het vinyl opgebruikten, moesten we zo lang op deze derde Motor!k langspeler wachten.
Wij waren al van bij het begin overtuigd van het geluid van dit trio maar wij kregen wel altijd een beetje het gevoel dat de opbouw van de nummers bijna altijd hetzelfde was. Blijkbaar viel dat het trio ook op en zo krijgen we nu het meest gevarieerde album dat Motor!k ooit maakte. De band heeft er langer aan gewerkt dan bij de vorige albums en dat extra werk werpt zijn vruchten af.
Stunden is alvast een opener van formaat. We krijgen een monotone technodrum en sequence terwijl we door gitaren en soundscapes van de ene kant naar de andere kant gesleurd worden. Het nummer eindigt in een geweldige climax. Deze intense donkere track zal live zeker voor een stevig feestje zorgen. Socrates begint als een vintage Motor!k compositie maar als de synthesizer invalt, krijgen we een totaal andere vibe en barst het nummer volledig open. De muur van gitaren geeft de song een shoegaze/postrock tint. Daar blijft het niet bij want in het midden van het nummer horen we typische krautrock synths die het nummer nog meer kleur geven. Wat een bom van een track!
Op Hourglass pakt het trio uit met een jaren-70 ambient vibe. Laten we het Brian Eno meets Mike Oldfield noemen maar dat dan op een Motor!k manier. Het is dan ook een track van meer dan acht minuten. Halverwege krijgt het nummer een volledig andere wending door de gedreven drum-‘n-bass sequences. De gitaren gaan er daarna volledig voor wat zorgt voor een pakkende song die heel hard binnenkomt. Ook in Unisono horen we ambient maar dan vermengt met postrock invloeden. De ambient geeft het nummer het licht, terwijl de postrock invloeden voor een donker kantje zorgen wat alles goed in balans brengt. Giet er nog een flinke portie psychedelische gitaren overheen en je krijgt het volledige plaatje.
Zug heeft een ambient meets krautrock intro maar naartmate het nummer vordert, vallen we van de ene verbazing in de andere. We moeten denken aan het beangstigende en psychedelische van One Of These Days van Pink Floyd maar dan wel op zijn Motor!k’s. En zo zijn we spijtig genoeg al bij het laatste nummer van de plaat aangekomen. Reflections begint vrij minimalistisch maar algauw krijgen we een puur jaren ’70 geluid. De analoge synthesizers geven het geheel opnieuw een krautrock vibe. De gitaren brengen dan weer warmte in het nummer.
Deze derde Motor!k plaat is een pareltje met stuk voor stuk pakkende instrumentale staan die allesbehalve monotoon klinken. Het trio koos voor een bredere aanpak waardoor elke song nog intenser binnenkomt dan voorheen.