Gisteren speelden Zondaar, Vonnis en Monnik in Café Molotov te Gent ten voordele van Palestina. Ik had gepland om alle drie met aandacht te gaan bekijken, maar door onvoorziene gastronomische omstandigheden heb ik alleen maar Monnik gezien.
Een vriend die wel al bij Vonnis was (maar helaas ook Zondaar moest missen), zei me dat het een fantastische show was. Vonnis spelen, volgens hem, een mix van hardcore/black metal/sludge/ander gort, en zetten een heel straffe show neer waar de oprechtheid van afspatte.
Toen ik bij Molotov toekwam zag ik de energie van de show in condens op het raam van de café hangen. Volgende keer ga ik maken dat mijn noodles met satésaus sneller klaar zijn zodat Vonnis ze mij uit de maag kan stampen!
Monnik speelde heel wat rustigere en meer ingetogene muziek dan Vonnis. Hij bedient zich van een gitaar, pedalboard, zijn stem en ander gereedschap zoals een strijkstok, ebow en schroevendraaier om zijn ei kwijt te kunnen. Het was indrukwekkend om hem zo behendig te zien omgaan met al die knopjes en pedalen, maar nog indrukwekkender waren de geluiden die hij eruit liet komen. Soundscapes die beginnen met een simpel gitaarlijntje, steeds aanzwellende noten [moet sterker] waar hij dan een zekere unheimlichtkeit over gooit door brutere akkoorden erover te loopen. Nu is deze uitleg niet erg gevoelsmatig, maar het gevoel en de sfeer van een show van Monnik is erg moeilijk te vatten in woorden. Ze is duister, maar nooit stoer of gespeeld. Hij trekt je mee naar diepten die andere ambient-artiesten moeilijk kunnen bereiken.
Helaas deed de cafésetting een beetje af van de sfeer, door de vele pratende mensen tijdens het optreden. Ik zou niets anders mogen verwachten natuurlijk als ik naar een show in een café ga kijken. Ik vind het desalniettemin van weinig respect getuigen wanneer mensen praten tijdens ingetogen shows als die van Monnik. Deze artiest moet je gaan kijken in een donker hol, dat de sfeer van zijn muziek tot zijn recht doet komen. Al bij al een geslaagde avond die eindigde in het donkere hol dat voorgenoemde vriend zijn kot pleegt te noemen, waar we nog tot laat naar boze en rustige muziekjes hebben geluisterd.
JEFFREY PRUTKLUCHT