Je kan veel zeggen over een stad als Berlijn ook als het over muziek gaat. Zoals over Bowie en Iggy, die er in ’77 de AG Meisterwerke oprichtten, later daarin gevolgd door Cave. Niks van dat alles valt te vinden noch te horen bij Mighty Oaks.
Hun verhaal is bekend maar om je te pesten gaan we het nog eens uitleggen: Ian Hooper is een Amerikaan, Craig Saunders een Brit en Claudio Donzelli een – je raadt het – Italiaan. Wat hebben die in Berlijn te zoeken? Niks, ze legen er hun postbussen en dat is het zowat. Want Mighty Oaks klinkt verre van Wagneriaans, bij hen krijgen cactussen bloemen en hijst men de stars and stripes.
Ook op Mexico, hun vierde album, ligt er een oceaan tussen ons en hen. Opener Land Of Broken Dreams zet niet aan tot De Grote Oversteek want het is een flutsong. Al herpakken ze zich verbazend snel. In de titelsong snerpt de harmonica van de jonge Dylan, terwijl ze in Devil And The Deep Blue Sea bewijzen dat ze op hun best zijn in miniatuurtjes. Er klinkt ‘I’ve been known to drink more than a man should'” Zoals ook “I tasted blood on my tongue” in My Demons. Dat roept vragen op.
Ghost is het prijsbeest. In het zand van woestijnen bijten zoals die van America dat in de jaren zeventig al deden. Maar verder blijft dit twijfelen tussen opwinding – ver te zoeken – en doen wat Neil Young al deed op Harvest. Twijfelen tussen vis en vlees, tussen de weidsheid van Amerika en de bomkraters van Berlijn.
