Een van de dagelijkse karweien als huisman is de strijk doen. Elke dag, inderdaad. Puur uit liefhebberij is het niet maar als was en strijk zich teveel opstapelen en we dan een wasmand strijk van een paar dagen ver moeten doen, worden we nog meer kierewiet dan we zo al zijn.
Niet dat we het zo goed kunnen, maar sommige kleren dienen nu eenmaal te worden gestreken. Een koksvest hier, een sportshirt daar. Die scholen worden niet graag overrompeld met gekreukte en volgens hun vestimentaire regels slordige kledij.
Een stel slagers draaien terwijl we dat karweitje doen maakt ons nog kregeliger dan anders. Het Franse Merrimack is dan een betere keuze. Snelle en zeer degelijke blackmetal brengt het kwintet op hun nieuwe album, de opvolger voor het inmiddels alweer uit 2017 daterende Omegaphilia.
De Parijzenaars zijn gepokt en gemazeld in blackmetal. Ondanks, of net dankzij, een hele resem bezettingswissels in het lange bestaan van de band, die sinds halfweg de jaren 1990 hun pikzwarte weg door de mensheid beitelen, blijven ze provoceren en ferm klinkende black maken.
Dit keer bevat de plaat zeven knallers van formaat die ons geen seconde vervelen. Merrimack gaat als een razende tekeer, ook als schreeuwlelijk Vestal even zijn mond weet te houden. Dat hij graag ietwat poëtisch aandoende lyriek spuwt wordt extra kracht bijgezet door de beelden die ze maakten voor openingsnummer Sulphurean Synods.
Merrimack weet dan ook niet alleen met hun muziek te overtuigen maar ook met de beeldtaal die wordt gehanteerd om hun punt duidelijk te maken.
En zie, het strijken gaat nog zo vlot. Morgen doen we het met een ander heftig klinkend schijfje, tenzij we het in onze bol krijgen om deze nog eens te beluisteren.
