Volgens presentatrice Sofie Engelen is Melkrock het sympathiekste festival van het land. Na afloop bleken haar lieve woorden meer dan waarheid. Het Tieltse festival bevindt zich op een leuke locatie, kindvriendelijk met de nodige animatie, een uiterst vriendelijke en behulpzame crew, technisch alles perfect en vooral een affiche om de vingers bij af te likken. Alleen maar Belgische acts, maar wel met de uiterste zorg geselecteerd en enorm gevarieerd.
De nodige verkeersellende van dagjestoeristen zorgde ervoor dat we opener Hands Off The Barmaid uit Tielt moesten missen (maar dat maken we bij een volgend wederzien goed!). Dan maar beginnen met The Guru Guru, en wat een start!
Met een naam als The Guru Guru lijkt het wel of we iets met yoga op het podium zullen zien, gelukkig is de naam is al lang geen onbekende meer voor muziekfans die een boontje voor melodieuze noiserock hebben. Het festivaldomein was dan ook, ondanks het vroege uur, aardig gevuld. De band goochelt met voor de hand liggende invloeden als Sonic Youth of The Jesus Lizard, maar ze brouwen er hun eigen geluid mee dat wordt voortgestuwd door de energieke zanger Tom Adriaenssens die met een psychotische blik en volle overgave iedere zin uit zijn longen perst. Gespeeld met overgave en heerlijke gezonde waanzin, zeker wanneer hij op het einde van de set als een bezetene over het festivalterrein holt. Een beest dat is losgelaten, geïnjectererd met de rock ’n roll-adrenaline. Knap en intrigerend genoeg om de concertkalender in het oog te houden voor een nieuwe afspraak.
Bezeten performers? Het lijkt wel of het dit jaar de voorwaarde was om op het podium van Melkrock te mogen staan. Gelukkig maar, en als maniakaal rock ’n rollgedrag in Tielt de te volgen regel is dan kan Cocaine Piss niet op het appel ontbreken. Noisekoning Steve Albini is fan (en produceerde hun binnenkort te verschijnen album The Dancer) en niemand die de legende kan tegenspreken. Zelden zagen we zo’n vitale bende op een podium. Oorverdovende (melodieuze) hardcore met een schreeuwerige vrouwenstem. Ofwel laat het geheugen ons in de steek, maar een frontvrouw als Aurélie Poppins hadden we nog niet eerder in België. Het podium inpalmen is voor haar niet genoeg, ze loopt als de waanzinnige dochter van Kathleen Hanna tussen het publiek door. Soms zie je verbaasde blikken van toeschouwers. De band gaat geen onderwerp uit de weg, rock ’n roll dat als een kopstoot aanvoelt. Shockerend? Neen. Confronterend? Ja. Cocaine Piss is het uitkotsen van je ziel. De set duurt amper twintig minuten (of waren het er achttien?), een tijdspanne waarin de Luikse band veertien smerige punksongs bracht die je niet snel zal vergeten. Cocaine Piss is de livesensatie van het moment, deze band niet zien komt overeen met het missen van essentiële rock ’n roll-momenten.
Datzelde Albini geluid hoorden we ook in Hypochristmutreefuzz. De groepsnaam doet je wel eerder aan één of ander free jazz-collectief denken waaraan geen touw vast te knopen is, nochtans is de band van Ramses Van den Eede (inderdaad, zoon van acteur Peter) wel degelijk gebeten door het rock ’n rollvirus, maar dan wel van de experimentele soort. De muziek van Hypochristmutreefuzz is al even moeilijk als het uitspreken van de naam zonder dat je tong zich verslikt, maar de bizarre (zeg maar eigenwijze) mix van The Birthday Party en Zappa-invloeden leent zich uitstekend voor een festival en daar zit het innemende podiumgedrag van Ramses voor veel tussen. De muziek van Hypochristmutreefuzz is voor muziekfans die net dat tikkeltje extra verwachten, het publiek van Melkrock dus.
Wedden doe je in de muziekindustrie door zijn wispelturig gedrag maar beter niet, niettemin zouden we dat wel met Glints durven. De Antwerpse band ging op hun debuut-ep al in zee met Jergan Callebaut die al met School Is Cool en Oscar And The Wolf samenwerkte, en eens je ze op een podium ziet, weet je meteen waarom. Alternatief maar met veel hitpotentie, en vooral veel variatie en een sound die naar The Streets neigt. Zeg maar hoe hiphop indie en psychedelica omarmt. Het is niet alleen de aparte stem van Jan Lemmens die opvalt, ook het furieuze baswerk van Ferre Marnef (van Soldier’s Heart) imponeert. Nu nog die ene song componeren die aan de broek blijft plakken en Glints is niet meer van de radio weg te slaan.
Faces On TV wordt zowat door iedereen als de revelatie van het jaar beschouwd. Terecht, het is dan ook geen wonder dat Love/Dead wordt platgedraaid op de radio. Voor de band was het optreden op Melkrock een soort van generale repetitie, volgende week staat Jasper Maekelberg immers met zijn troetelkind op het Pukkelpop-podium. De biografie van Jasper aanhalen zou ons net iets te ver brengen, de Gentenaar is eigenlijk bij zowat alles betrokken (Warhaus met Maarten Devoldere van Balthazar bijvoorbeeld). Toch is het duidelijk dat de melancholische psychedelica van zijn eigen band hem op het lijf geschreven is. Faces On TV is een collage van minimale superbe geluidjes (van subtiele shoezgazegitaartjes tot verslavende synthstukjes van Dienne Bogaerts) die samengepropt zijn in heerlijke radiovriendelijke, maar uiterst intelligente indiepop. Muziek die ongetwijfeld perfect is voor een warme concertzaal (rep je kans op 27 september in de AB), maar op Melkrock liep alles gesmeerd. Een uiterst geconcentreerde Jasper zorgde voor een concert waarvan je na afloop alleen maar gelukkig van wordt. Jasper zingt wel Run Against The Stream, iedereen heeft ondertussen begrepen dat deze band zeer groot zal worden.
Izegem ligt zo’n kleine twintig kilometer van Tielt. Mits wat goede wil kun je stellen dat het optreden op Melkrock een thuismatch was voor Filip Kowlier die samen met Peter (van Gabriel Rios) en rapper Jeffrey Bearelle al maandenlang met Ertebrekers op Vlaamse podia staat. Het is geen pretje om Limburgers West-Vlaamse teksten te laten meezingen, aldus Kowlier, maar in Tielt lukte dit aardig. Ertebrekers was met zijn commerciële good feel pop (nou neen, good feel soul) dat wordt aangevuld met het nodige cynisme die we van Kowlier gewend zijn het buitenbeentje op dit alternatieve festival. Niet getreurd, samen met de blakende zon en dat frisse briesje leek het wel of we ergens op het strand van De Panne stonden, weliswaar zonder die frisco, wel met de aanstekelijke popmuziek van Ertebrekers.
De ruigste band van de avond was zonder twijfel Vandal X. Deze twee Limburgers zijn ondertussen al twintig jaar bezig en geliefd door Steve Albini (ja, hij weer). Het ging er behoorlijk zwaar aan toe in de kleine tent die als zijpodium fungeerde. Je zag lichamen van dansende noiseliefhebbers van links naar recht bewegen, en er was geen speld tussen hun loeiharde noise te krijgen. Onvoorstelbaar wat een lawaai (en vooral energie) Bart Timmermans en Günther Liket uit een gitaar en een drumstel kunnen krijgen. Muziek zonder toegevingen, een aanval op de trommelvliezen, wel heerlijke oorsmeer. Met verve de luidste band op Melkrock, minder hadden we Vandal X eigenlijk niet verwacht.
Als je de beats van de loeiharde beats van Skyve ft. Mc Miyagi & Radikal niet meerekent, was Fifty Foot Combo de hoofdact. Voor zanger Jens de Waele was het beslist eventjes wennen dat hij tijdens zijn geliefde Patersholfeesten op een podium in West-Vlaanderen stond, maar voor het publiek (en voor de band) werd het van de eerste tot de laatste seconde genieten. We hebben er meer dan twaalf jaar op moeten wachten, maar de Gentse surfgitaarlegende is er opnieuw met een gloednieuwe plaat die hun terug op de podia van de clubs, en dankzij Melkrock ook op dat van festivals, bracht. Fifty Foot Combo is zonder twijfel de enige band met conga’s die zo rauw klinkt. Verwijzingen naar Dick Dale (en dus naar Pulp Fiction) keren altijd terug als je het over Fifty Foot Combo hebt, maar deze band is in de eerste plaats een perfect geoliede rockmachine waarin alle stijlen verwerkt zitten. Wie de vetkuiven ooit zag, wist het natuurlijk, deze heren (en dame Sandra Hagenaar) zijn geboren voor het podium. Muzikanten die perfect weten wat je dient te doen om een publiek een uur lang te boeien. Respect, en meer dan dat!
Tja, Melkrock 2016 zit erop. Het sympathiekste festival van België? Jawel, Sofie Engelen: je hebt gelijk!