Let nu wel even op, want Mary Timony is geen gewone. Maar zijn jullie en wij dat ook niet? Untame The Tiger is haar vijfde lp en de vorige is al vijftien jaar oud. Nu kunnen wij qua in bed blijven zeker vijftien jaar aan, maar de muziek (daar gaat het over) niet. Want Timony is getalenteerd, speelt alle instrumenten behalve doedelzak. En speelde in duizend groepjes, maar allemaal goed en wel ging dat blijkbaar niet. Vandaar: weer solo, met Untame The Tiger.
Nu is duisternis haar kleur, en dat valt te horen in No Thirds, een Vrolijk Lentelied maar bloesems vallen van bomen allerhande. “I wanna know what I don’t know now”, klinkt het in Summer en dat willen we allemaal.
Timony is dan weer de alternatieve Sheryl Crow als Looking for the Sun aangeslagen wordt en het is weer van hetzelfde: de muziek: zonnig. De tekst: grimmig. Soms als een torenvalk met hoogtevrees maar kwetsbaar klinkt ze echt nooit, ook niet in The Guest wat dingen oplevert als daar zijn “Hello loneliness” en over die eenzaamheid: “You insist”. Dat alles doet aan Grote Doden als Hank Williams denken, tranen in het glas, en in Don’t Dissapear worden luiken gesloten en katten in veiligheid gebracht want er komt een storm aan en geen kleintje.
Staan er fouten als duivelmerktekens op dit? Ja, The Dream was beter een droom gebleven en de titelsong doet er te lang over in het uitbarsten van storm en hagelbollen als granaten over de boerderijen en hooibalen en windmolens van haar land.
Mopperen is ons leven, maar voor even leggen we de mop neer. We horen met z’n allen dood te gaan, en of dat pijn doet weten we ook niet maar dit kan alle pijn wel een beetje verzachten. Hopen we. Weten we. Zoals we weten dat Mary Timony geen gewone is.
