Pooooooostrock uit Limburg, de flauwe woordspelingen ten spijt werden we het laatste jaar al verwend met enkele straffe releases uit de provincie der wereldburgers.
Mantis nam na de release van hun prima ontvangen debuut Magnolia uit 2018 de tijd om te werken aan nieuw materiaal wat nu resulteert in opvolger Glint. Thomas Berger vervoegde de band rond Thomas Francot als nieuwbakken toetsenist, maar voor de rest doet Mantis nog altijd waar ze goed in zijn: potige postmetal spelen.
Opener Stereo No Aware strooit nog even zand in de ogen maar nog géén minuut later barst de etterbuil al open en moet alle opgekropte woede eruit. We horen een fijne mix van postrock en metal die doet vermoeden dat And So I watch you From Afar en Pelican in de platenkast staan van de heren van Mantis. De albumhoes, waarbij licht en duisternis gecombineerd worden, is een perfecte weergave voor de explosieve sound van de band.
Veel tijd om naar adem te happen is er niet want op Tropic Of Nothing, de tweede track op de plaat, steekt de band zowaar nog een tandje bij. De intro doet ons wat denken aan Stake, wat enkel als compliment kan aanzien worden. Is het dan al goud wat blinkt op deze plaat horen we je al denken? Jammer genoeg niet, bij momenten trapt Mantis in de spreekwoordelijke postrock-val waarbij de nummers teveel op elkaar gaan lijken en er te weinig variatie zit in de wall of sound waar postrockgroepen voor staan.
Op Low Well kan Lauro Tavormina met haar cello intro nog enigszins de meubelen redden en horen we een iets dansbaarder geluid maar daarna horen we terug een band die te weinig van het geëffende pad afwijkt. Het venijn zit hem echter in het tweede deel van de plaat en “it ain’t over till the fat lady sings”. Met gastzanger Jacques Nomdefamille (die van Heisa en Peuk ja) klautert de band rechtop en bezorgen ze ons een spannende finale. Nomdefamille mag de vocals verzorgen op Altamont die met zijn ruim 9 minuten het magnum opus van deze plaat is. Op Now Forever gaat de voet even van het gaspedaal om daarna met Hessian de ultieme uppercut toe te dienen. Afsluiter Pole Waste is daarna niet meer dan een doekje voor het bloeden.
Mantis kan op Glints niet de volledige plaat lang overtuigen maar we hoorden hier wel enkele nummers passeren die in dit genre tot het beste van hun soort behoren. Dat het vooral uitkijken is naar een liveshow van de heren is een understatement.