In eerste instantie dachten we dat LULL een nieuw album uit had. Snel voor zijn doen, na Space That Nowhere (Cold Spring) uit 2022, dat toen de opvolger was voor Like A Slow River uit 2008. Maar er is niets van aan. We meenden namelijk de drie stukken die op dit schijfje staan te herkennen, en zowaar, ons geheugen is nog niet versleten.
Deze cd is namelijk een heruitgave van de tweede plaat die Mick Harris onder de noemer LULL uitbracht, en dat in het gezegende jaar 1993.
Toentertijd werd LULL isolationism genoemd, een genre dat eigenlijk maar een kort leven beschoren was en waar ook namen als Scorn, Ice, Techno Animal, Final en Zoviet France toe werden gerekend (zoek maar op en sta versteld hoe veel aliassen Mick Harris daarvan in beslag neemt). De baanbrekende compilatie Ambient 4: Isolationism (1994) zette de term, en veel van de erop prijkende projecten, op de kaart.
Tegenwoordig noemt iedereen deze muziek dark ambient, een term die de lading in dit geval niet volledig dekt, maar dat is mierenneukerij.
De eerste drummer van het net zo invloedrijke Napalm Death zet met deze cd (de herpersing komt er omdat blijkbaar veel cd’s van de eerste lichting cd-rot vertonen, we gaan ons exemplaar ook eens moeten opduikelen) de bakens uit voor het genre. Een donkere, onheilspellende trip naar de innerlijke hel. Drones zonder beats, sfeervol, nachtmerrie-achtig en o zo mooi.
Ideaal luistervoer voor de betere nachtrust.
