Door: Kurt Van Camp
Het is al weer even geleden dat we nog eens een echt toegankelijke metalband mochten beluisteren en reviewen. Met toegankelijk bedoelen we echt: zoals je in de jaren ’90 van de vorige eeuw regelmatig op de radio hoorde. Een tijd die we soms wel missen, maar die nu gelukkig op o.a. Willy en andere radiozenders een tweede leven krijgt.
We vragen ons trouwens af hoe het er bij die eerste bandmeetings van Liqiud Therapy aantoe ging. Welke richting gaan we uit? Wat horen we graag? Wat kunnen we? Of was het eerder van: iedereen noteert wat ie mist op de radio en dan boksen we iets in elkaar?
Hoe het ook zij, op die checklist konden zeker grungebands als Alice In Chains, Soundgarden, Bush en rockers als Therapy?. Ja, ook invloeden uit de nu-metal, mid-90’s Metallica, Channel Zero horen we terug in hun muziek. Als namedropping kan dat tellen, maar wie de muziek beluistert kan niet anders dan tot deze conclusie komen. Zowel qua sound, effecten, riffing, drumfills als zanglijnen herken je deze invloeden. Origineel is het misschien niet helemaal, maar de heren mixen het tot een aangenaam geheel dat na enkele luisterbeurten ook duidelijk blijft plakken.
Liquid Therapy trapt het album af met een overstuurd baslijntje, die overgaat in een zware gitaarriff. Al gauw valt de stem van Bart Costenoble op. Clean, met een heerlijk rauw randje, niet te gepolijst. When Love Fools You is een goede binnenkomer, opvolger Keep On Going bevestigt met een simpel, maar effectief refrein. Deze mid-tempo song laat eveneens horen dat de band niet vies is van wat extra effecten links en rechts.
Daarna een stevigere stamper in de vorm van Payback. We horen ook wat scheldwoorden passeren, maar dit nummer heeft wel de potentie om een kraker te worden in hun live-set. Scars Of Life sluit hier naadloos bij aan, terwijl Fly Away wat meer punkinvloeden kent. Prima voor de variatie, om dan met Sober weer te verrassen. Prima intro, duidelijk ‘tallica invloeden, maar er is meer. Het rustige tussenstuk zorgt voor een prima overgang naar de laatste strofe en refrein.
In Control experimenteert de band dan weer met stops en ritmes, een beetje té om het nummer helemaal spannend te houden. Gelukkig trappen ze bij I Don’t Care niet in deze val. Hier noteren we misschien wel het sterkste refrein. Dit blijft hangen! Met de typische wah-effecten op de solo weten de kenners weer naar wie we verwijzen. Na Rat Race – dat overigens een leuke lead heeft – sluit de band af met het gedurfde negen minuten klokkende titelnummer Breathe. De rustige opbouw van het nummer mondt na een drietal minuten uit in een steviger, maar zeker niet sneller stuk. Het lied blijft eerder traag, maar klinkt wel voldoende gevarieerd door de lead en zanglijnen. Pas na zo’n zeven minuten trekt Liquid Therapy nog een laatste keer alle registers open.
Als debuutplaat kan deze Breathe zeker tellen. Het is een feest der herkenning, zonder echt gedateerd te klinken. De band bewijst voor geen gat te vangen te zijn, maar mag nog werken aan een iets meer eigen smoel. En waarom zouden nummers als Keep On Going, Payback of I Don’t Care geen airplay verdienen?
