De Nederlander Noah Baan maakt onder de naam Levih Noah lo-fi slaapkamer popsongs. Zijn nummers handelen over volwassen worden, bang zijn voor de wereld en geesten. Muzikaal heeft hij zich laten beïnvloeden door Conor Oberst, Sandy Alex G, Car Seat Headrest en The Tallest Man On Earth. Noah wordt dit jaar nog maar 18 en Finally, It’s Raining is inmiddels zijn zesde album. Zijn vorig jaar verschenen Please Be Quiet werd zeer positief ontvangen en maakte opmars in het Nederlandse clubcircuit. Zo mocht hij enkele shows openen voor The Bony King Of Nowhere.
Noah is een heel productieve muzikant, zijn vorige plaat dateert nog maar van september vorig jaar en nu heeft hij alweer tien kwalitatieve songs klaar. Hij steekt blijkbaar meer tijd in zijn songs dan in het artwork van de plaat, waarop enkel een foto prijkt van een landschap met dreigende wolken. De donkere wolken passen absoluut bij dit album, alle songs zijn nogal zwaar op de hand, dat komt ook doordat Noah zijn stem al doorleefd klinkt, en dat op 17 jarige leeftijd.
Ook al is Levi Noah een solo project toch klinken de nummers afwisselend en weet Noah variatie te brengen in zijn geluid met effecten op zijn stem en gitaar. Alles songs klinken veelbelovend maar als er meer tijd in zou zijn gestoken, zouden het nog indrukwekkendere songs zijn. Alles is low-budget opgenomen en dat laat een rommelige en wat onafgewerkte indruk na. Wel 100% puur met bijgeluiden van alles en nog wat. Steek Noah in een studio met een deftige producer en je krijgt zeker en vast iets indrukwekkends.
Talent heeft Noah in overvloed. Tussen de slechte opnames en slordigheden door blijft de kwaliteit hangen van deze kleine songs. We zijn zeker dat we nog veel van Levi Noah gaan horen als hij de kans krijgt om bij een iets grotere platenfirma te tekenen, waar hij een budget krijgt om zijn breekbare songs verder uit te werken en te laten schitteren.
