Een bijzonder eclectisch plaatje, een cassette eigenlijk, is dit Persons Underground, de titel van het meest recente project van Lee Ashcroft. Edoch, uiteindelijk koos de man uit het Noorden van Essex om voor het eerst zijn eigen naam te gebruiken.
Ooit was hij lid van The Justified Ancients Of Mu Mu, hij deed mashups voor allerlei experimentele labels onder het pseudoniem Mixomatosis en bracht onder de noemer The Nearly het album Cathode Rave (2011) op de markt, boordevol acid. Een gezocht item met zijn negen minuten aan inventieve muziek die als een langspeler werd aangeprezen.
Ashcroft is behalve muzikant ook schrijver, doet sociaal werk, speelt theremin en om de diversiteit in zijn werk extra te benadrukken, is hij ook een persoon met autismespectrumstoornissen.
Dat laatste verklaart deels de complexiteit, de schijnbare chaos en de interesse in mentale gezondheid die hij op zijn meest recente werk onderzoekt.
Daarvoor koos hij bovendien een resem gelijkgezinden waaronder de uit Singapore afkomstige Kö Manafumi, de Amerikaanse komiek Noah Britton die onder meer met Amanda Palmer werkte en deel uitmaakt van de comedygroep Aspergers Are Us.
John Callaghan is er nog eentje die we niet mogen vergeten te vermelden. Hij is een singer-songwriter die de op MTV vertoonde video I’m Not Comfortable Inside My Mind maakte, uitgekomen bij Warp. Hij noemt zichzelf de koning en de zotskap van het Eccentronica-genre.
Het is een schitterende benaming voor wat we horen op Persons Underground, dat gedurende vier jaar in elkaar werd gezet en werd ingegeven door de eenzaamheid bij velen gedurende de Covid-periode. Mentale en fysieke uitputting bij andersbegaafden zoals Ashcroft zelf resulteert in een knettergek stel nummers die als outsider-kunst kunnen worden geboekstaafd.
Beats, maffe geluiden, diverse zangers en zangeressen, het is een bevreemdend allegaartje geworden dat ondanks alles uitermate intrigerend klinkt. Anders dan anders, excentriek tot in het kleinste gaatje.
Cruel Nature: Facebook – Instagram
