Kwaliteit is niet altijd een onderpand voor succes. Een van de beste voorbeelden uit de Belgische popgeschiedenis van bands die daarover kunnen meespreken moet Melting Time zijn. Deze band uit Lier had zo wat alle troeven en (zeker niet onbelangrijk) de juiste songs in handen om het te maken, maar om de één of andere reden liep het verkeerd af. Net op het moment dat alles moest gebeuren, werd Melting Time opgedoekt. Zonde, maar een gemiste kans betekent evenwel nog niet dat daarmee het talent verdwijnt, en dat is waarschijnlijk de reden waarom Lagüna in zo’n recordtempo boven water is komen drijven. Wat voor wie het zou hebben gemist, de kern van deze nieuwe postpunkformatie is gewoon die van Melting Time (Naomi en Mauro Bentein, plus zanger Niels Elsermans).
Een band die vliegensvlug een meer dan behoorlijke livereputatie bijeen wist te garen (een gast als Mauro Bentein dien je nu eenmaal niets te leren) en begin dit jaar hadden ze (na eerder in Gent de winnaar op De Beloften te zijn) op Humo’s Rock Rally de tweede plaats op zak. Dit maar om te zeggen dat Lagüna in de lift zit. En jawel, eindelijk is er ook iets fysieks van de vier verkrijgbaar: een eerste ep die via Wool-E Tapes als een tape de wereld wordt ingestuurd.
En tja, soms lijkt de geschiedenis zichzelf wel eens te herhalen, want laat Wool-E Tapes nu net het label zijn dat ook de debuutrelease van de vorige Rock Rally-laureaat mocht uitbrengen. Voor de onwetende zieltjes: Whispering Sons dus.
Vier songs staan er op deze ep, vier tracks die je tonen waartoe Lagüna in staat is, en dat is behoorlijk veel. Zo kunnen ze bijvoorbeeld perfect een postpunktune bedenken die aan alle regels van de radiovriendelijkheid voldoet. Jammer dat Amber Hands niet door het radiostation is opgepikt, maar wie voldoende muziek in zijn lijf heeft zitten, beseft gewoon dat dit niet meer dan een kwestie van tijd is. Wat voor ons nog belangrijker was, was het antwoord op de vraag of Lagüna meer te bieden heeft dan alleen maar Amber Hands. Het antwoord ligt vervat in deze ep en is een onweerlegbare ja geworden…
The Unknown Light waarmee deze ep begint is daar een prachtvoorbeeld van. Het begint met een apocalyptische synthgeluidje dat wel iets van The Sound in zicht heeft, maar het wordt binnen de dertig seconden omgetoverd tot iets eigentijds. Op het eerste gehoor denk je aan de Editors, en dat doe je waarschijnlijk na twintig beluisteringen nog steeds, en toch is het om één of andere reden meer dan dat.
Sound 2 U toont de meer intieme kant van Lagüna, venijnige melancholie die net als een tergend traag gif je lichaam overneemt. Een groot contrast met Nothing Less waarin het meteen duidelijk wordt waarom men het zowel over scherpe postpunk als slordige, vuile garagerock heeft als Lagüna op een podium staat.
De eerste ep van Lagüna is een bevestiging…
