Jammer dat we het alsmaar moeten blijven herhalen, maar de wereld draait dol. Niet omdat één of andere politicus ons wil doen geloven dat we ons zorgen moeten maken wegens het feit dat een man zin heeft om vrouwenlingerie aan te trekken, wel omdat alles fout lijkt te gaan. Van de opwarming van de aarde tot één of andere gek die uit pure rassenhaat beslist om met een machinegeweer een synagoge binnen te trekken. Feit is dat we dit allemaal te danken hebben aan (vaak democratisch verkozen) machtwellustige personen die denken dat ze de spreekbuis van de wereld zijn en zich daar ook zo naar gedragen. Of om het anders te zeggen: de dictators zijn terug aan zet.
De Nederlandse gothwaveformatie La Lune Noire heeft nooit opwekkende liedjes gemaakt en dit trieste wereldbeeld werd dan ook het onderwerp voor hun vierde album.
Sven Vogelezang en Victor Verzijl bedachten voor hun nieuwe langspeler de titel Dictator. Geen eerbetoon voor de metselaar uit Washington, wel is het een ode aan de speech uit The Great Dictator van Charlie Chaplin. Vreselijk, maar ontzettend waar: hoewel de film werd geregisseerd in 1940, blijkt hij 78 jaren nadien actueler dan ooit.
De mensheid zal het waarschijnlijk nooit leren, tenzij (althans volgens het duo uit Dordrecht toch), als je de macht in de handen van een vrouw legt. De hoes met de digitale naakte vrouw verwijst naar het feit dat wie bloot is, ook niets kan wegstoppen. In tijden dat de wereld massaal valt voor wansmakelijke opmerkingen als “grab them by the pussy” lijkt de kans van slagen hierop bijzonder klein, maar het zorgt wel voor een aardige (bij momenten zelfs ronduit briljante) plaat. Want, laten we eerlijk zijn, met preken alleen maak je geen goede muziek. Vraag het maar aan Bono.
La Lune Noire heeft er de gewoonte van gemaakt om op iedere plaat met andere synthesizers te spelen en dat is op Dictator niet anders. Nieuw materiaal, dat wel, toch sluipt de jaren 80 meer dan één keer in hun muziek. Opvallend is ook, en dat heeft misschien iets te maken met de nijd die in de songs ligt, dat de muziek van de twee een meer agressiever karakter heeft gekregen. Meer snijdende gitaren, hoewel de tien songs zoals verwacht (en vooral gehoopt) nog steeds blijven zwemmen in een zee van melancholie.
La Lune Noire pikt misschien uit het verleden (in het wavegothic-genre is dat moeilijk anders), maar net als de Belgen van Der Klinke of meer recent A Slice Of Life slaagt ook dit Nederlandse duo er met brio in om aansluiting te vinden bij vandaag. Muzikaal, jammer genoeg ook qua thema’s.