Het covidspook hangt nog wel een paar jaar boven onze hoofden. Het aantal platen dat rijpte tijdens de pandemie en de ermee gepaard gaande lockdowns, blijven als plukrijpe appels in het mandje vallen. Een andere fruitsoort had evengoed gekund. Een geheugenopfrissingske voor wie het allemaal al een beetje vergeten is? Het woord ‘concert’ bestond enkel nog in een vage herinnering, optredens werden stuk voor stuk geschrapt. Bands hadden twee opties: ermee kappen, of ruim de tijd nemen, want die was er in overvloed, om te geloven in een ommekeer en een nieuwe doorstart. Vrienden uit Bergen, Rémy Venant (Roxie) en Mathieu Flasse (Jim) hadden er met hun extreem energetisch duo-project La Jungle al een slordige 600 concerten op zitten en wilden alsnog niet wijken. Meer zelfs, ze schreven in die periode twee albums. De zesde plaat uit hun oeuvre heet Blurry Landscapes, en die komt deze week uit. Wij mochten die voorbeluisteren.
Het werd zelfs een ambitieus project in samenspraak met het Brusselse Art & Marges Museum dat hen 10 straatkunstenaars tipte om mee aan de slag te gaan, en dat leverde – jawel – 10 nieuwe songs op. Sommigen kunstenaars werden fysiek ontmoet, bij anderen verliep het contact via zoom- of vergelijkbare sessies. De artiesten kregen een nummer te horen dat ze zelf een titel mochten geven om er aansluitend hun visueel kunstbrein op los te laten. Complete carte blanche kregen ze zelfs met 1 logische restrictie, het moest binnen het kotteke van een platenhoes passen. Het binnenhoeswerk van de plaat belicht alle resultaten. ‘When music and art go to a dance party as a couple.’
We mogen uiteraard niet verwachten dat iedereen vertrouwd is met de muziek van dit duo uit Bergen. Ze maken noise, techno, krautrock en trance en laten deze potpourri vooral live bruisen tot een vat vol levenssappen en een borrelende geiser vol energetische klankerupties. Over teksten hoeven ze zich ook geen zorgen te maken, de jungle is hun instrumentaal territorium.
Een eerste blik op de keerzijde van de plaat zorgt meteen voor verwarring. Hebben we een nieuwe bril nodig? Slaat de hittegolf op onze ogen? Feit is dat de songtitels op de keerzijde erg wazig lijken…. Tot natuurlijk onze frank valt. Blurry Landscapes, uiteraard! We garanderen je wel, het betert er niet op, ook niet na een zomerse plensbui. De keerzijde blijft wazig. Chaos is natuurlijk een vast ingrediënt van een La Jungle-plaat.
Bij opener Tomorrow, een intro muziekje, valt het nog allemaal mee. La Jungle hakt zich met frisse moed een weg door haar eigen ondoordringbare oerwoudsound. The Marvelous Forest Of Our Dreams laat dan horen dat het de heren menens is, met een proloog die op Graspop niet had misstaan. Onwillekeurig doet het spervuur aan hyperkinetisch gedrum en de nerveuze gitaarriffs denken aan wat Lightning Bolt ook doet, en dat is dus totale waanzin presenteren in duozitvorm.
In La Compagnie De La Chanson, met deze keer dus een songtitel in het Frans, schuiven we nadrukkelijk op richting The Prodigy en haar Music For The Jilted Generation, een afgewezen generatie dus. Afwijzen doen we dit nummer niet want het is tegelijk dansbaar als ‘gasterugnemend’ rustgevend om toch de vinger aan de pols te houden. Hatching The Light bouwt hierop verder met een opvallende eighties-flair in de melodie. Het klinkt als een ode aan Jan ‘Miami Vice’ Hammer.
In het tweede deel van de plaat valt meteen Panther’s Rib Cage op, een traditionele La Jungle-vibe met een erg toegankelijke dans flair alsof de heren zich LCD Soundsystem wanen. Daar is niets mis mee want die zijn grootmeester in het concipiëren van dansklassiekers. Live is dit een absolute garantie op collectieve dansgekte, we durven al eens met een gewaagde uitspraak uitpakken.
De twee hebben nooit voor de gemakkelijke weg gekozen, maar wel voor Le Chemin Rapide. Een nummer dat ons op een dwaalspoor brengt want het lijkt gejaagd opbouwend van start te gaan om dan te temporiseren en bezwerend kabbelend als een volbloed mantra uit te doven. We denken ongegeneerd aan GOAT. La Jungle haalt dan een prijsbeest boven, genaamd Le Tigre En Bottes Vertes. Als je ooit een tijger in groene botten spot, vergeet het maar. Die neemt je zo te grazen. Lenig, snel en snoeihard. Het lijkt ons het absolute hoogtepunt van de plaat, temeer omdat het nummer abrupt en véél te vroeg de pas wordt afgesneden. De groovy gitaar van Bass From Funky Jacky biedt ons niet de kans de overjaarse treurwilg uit te hangen want ook dit nummer haalt een erg hoge score op de schaal van aanstekelijkheid.
The Growl And The Relief opent de finale met een heus new beat anthem. Discotheken aller landen, verenig jullie want er staat een ‘stuiknummer’ voor de portier. Veel kans dat ‘the growl’ het gegrom van de tijger van daarnet is. Speel die twee songs na elkaar en het kan niemand nog een moer schelen wat er de volgende dag op het programma staat.
Roxie en Jim zijn er toch maar weer in geslaagd hun live ambiance op plaat over te brengen, en dat is niet zo makkelijk als zij het hier weer doen uitschijnen. De nummers komen aanvankelijk vrijblijvend over maar spreken diepere emoties aan na iedere extra luistersessie. Grappig ook hoe het slotnummer Voyages Vers Le Cosmos En Vaisseau D’Argent weer naar de eighties teruggrijpt en het e’Vangelis’ van een apostel naar keuze in gedachten had. La Jungle ontgoochelt nooit en komt ook anno 2023 bijwijlen erg straf en strak uit een wazig hoekig landschap aan de oppervlakte.
La Jungle: bandcamp – facebook – instagram
